Hello, do you want to race?

Ik was in Himare gestrand. Een plaatsje langs de kust. De eigenaar van het questhouse vertelde me dat hij net een week open is en dat hij in die week alleen maar een paar fietsers heeft ontvangen. Gister zag ik voor het eerst twee bepakte fietsen staan bij een restaurantje. Mooie Santossen dus het zullen Nederlanders zijn geweest. De Albanezen fietsen niet voor hun plezier. Af en toe zie ik iemand op een oude, Chinese fiets rijden door het dorp maar ik heb nog geen wielrenners of recreatiefietser gezien. In Tiranana zag ik wel wat meer mensen op de fiets.

Na het ontbijt met café Latte vervolg ik mijn weg naar Sarande. Het is een schitterende route. De weg ligt niet direct aan de kust maar gaat de berg op en vervolgens de baai in langs een dorp om dan weer uit de baai omhoog te gaan. Klimmen en dalen dus. Maar de uitzichten zijn geweldig. Ik passeer weer twee fietsers die met een lekke band langs de weg staan. Ze redden zich wel dus ik rij door. Sommige automobilisten reageren enthousiast en bemoedigend door hun duim uit het raam te steken en te roepen. Een keer hangt er zelfs een meisje uit het raam en roept 'Bravo!' Het asfalt is in prima staat. Erg fijn bij het afdalen. Bij een fontijntje langs de weg vul ik mijn bidons. Dit is goed drinkwater. De mensen vullen hier hun jerrycans. Ik drink trouwens overal het water, ook uit de kraan. Ik heb nog nergens water in plastic gekocht. Er ligt al genoeg plastic langs de weg.

In een kraampje langs de weg koop ik een zakje gedroogde vijgen. Een snack voor onderweg. Mijn plan was om op tijd in Ksamil te zijn zodat ik de rest van de dag Butrin National Park kon bekijken. Er zijn daar namelijk mooie ruïnes. Maar het lijkt maar niet te vlotten en het is al 3 uur eer dat ik in Ksamil aankom. Ik doe wat boodschappen en ga op zoek naar een camping. Bij de camping spreek ik de eerste Nederlanders die ik zie in Albanië. Ik had op de weg hiernaartoe ook al wat touristen uit Italië gezien. 

De camping is onmogelijk. Ik heb de keuze om mijn tentje op grind te zetten, op het dak van een gebouw of net naast de ingang op een scheef stukje keiharde grond..... Hm, op het dak had ik dan nog wel leuk gevonden maar er liggen kunstgrasmatten met beton eronder. Aangezien ik mijn tunneltentje bij me heb en deze dus echt met haringen opgezet moet worden, is dit een kansloze missie. De meeste  campings in Albanie zijn niet ingesteld op tentjes maar meer gericht op campers. Een beetje teleurgesteld verlaat ik de camping en book maar weer een guesthouse. Het guesthouse kost me €3 meer dan de camping me zou hebben gekost. Hilarisch dit! 

Ik lees dat Butrin om 18:00 uur sluit. Nou, dat is de moeite dus niet meer. Ik besluit wel om er even naartoe te fietsen. Misschien kan je vanaf de buitenkant ook wat zien. Het is slechts 3 km van het badplaatsje. Een jongetje op een kleine fiets komt me achterna. "Do you want to race?" Roept hij en maakt vaart. Dus we doen een korte race en hij wint. De kinderen willen graag Engels praten. Ze roepen soms " Hi, what's your name?" of zwaaien wanneer ik voorbij fiets. Echt leuk. Gisteren was het ook zo grappig toen 3 kleine jongetjes hun hoofd door een hek staken, enthousiast begonnen te zwaaien en alle 3 "Hello!" riepen.

Van de ruïnes in Butrin is weinig te zien vanaf de buitenkant. Ik sla een wandelpadje in, een poging om toch wat te zien, maar het hele gebeuren is goed afgeschermd. Wel zie een een schildpad in het struikgewas. Er zitten hier ook slangen. Op weg hier naartoe lag er een op het asfalt. Een meter lang en zeker 5 cm dik. 

De volgende ochtend fiets ik door naar het zuiden. Weer langs Butrin. Ik bevind me op een schiereiland en moet met een pontje het kanaal Vivarit overvaren om mijn route te vervolgen. Nouja, pontje? Het is een houten vlot waar precies 4 auto's op kunnen. Het vlot wordt met een kabel naar de overkant getrokken. Maar nu ligt die aan de overkant met pech. Hij wordt ter plekke gerepareerd en gaat na 15 minuten weer varen. Vanaf hier zie je trouwens Corfu liggen, 3 km in de Ionische zee. 

Ik fiets dus een ommetje omdat ik geen zin had om 9 km over dezelfde weg terug te fietsen richting Sarande. Het is relaxed fietsen. Er is vrijwel geen verkeer. Ik rij om Xare heen en ga dan richting het noorden. Langs de weg staan een soort tenten. Mensen wonen daarin.  Zijn dat de Roma? Plots komt er een hond, uit het kamp, op mij afgestormd. Luid blaffend. Ik zet aan, de hond schiet net achter me langs terwijl er een auto rijdt. Ik verwacht een klap te horen maar, helaas.....blijkbaar is de hond op tijd gestopt. 

Dit gebied is redelijk vlak maar voorbij Krane gaat het licht omhoog. Ik ben op weg naar Gjirokastër en daarvoor zal ik een bergrug over moeten.  De klim begint gestaagd maar wordt steeds zwaarder. Een auto stopt naast me. Er zitten 2 nederlandse vrouwen in. Ze vertellen me dat ik nog een heel eind omhoog moet en ik zie de medelijden in hun ogen. Gister sprak ik een duits stel en die hadden het ook al over de hoge berg waar ik over moet. Ik had mijn fiets nog even nagelopen. Schroefjes aangedraait, remmen afgesteld want de afdaling zou ook steil zijn. 

Ik fiets met 5 tot 7 km/uur omhoog. Doe rustig aan. Geniet van het uitzicht. Voordat ik er erg in heb, ben ik 'The Blue Eye' voorbij gereden. Dit is een diepe, natuurlijke pool. Ik heb het vermoeden dat dat op de plek was waar een evement aan de gang was. 100en mensen waren aan het picnikken op een veld langs de rivier. Vandaag is het een feestdag 'dag van de arbeid'. Misschien is het dan een traditie om daar te picnikken bij de pool. Maargoed, ik ga er niet voor terug. Met die drukte is dat hele natuurverschijnsel toch niet meer interessant.

Ik tuf verder omhoog. Een herder steekt over met zijn geiten. Het zijn mooie langharige geiten. Ze dragen belletjes. Dan merk ik dat ik op het hoogste punt ben en de afdaling begint. Oooh, was dit het? Nog geen 600 m. Het was wel een zware lange klim maar ik heb nu niet hoeven lopen. Die klim van een paar dagen geleden was veel heftiger. Helm op en dalen maar. Het is een mooie zigzag weg maar het asfalt is noet overal even goed. Opletten dus!  Het dal is een vlakke strook tussen twee bergruggen. 

Het questhouse voor vandaag ligt in de oude stad. Ik moet mijn fiets dus weer de steile, hobbelige weggetjes opduwen, aangezien de stad tegen een berghelling is gebouwd. Ik heb nog voldoende tijd om de stad te bekijken. Gjirokastër is één groot openlucht museum en een van de oudste steden van Albanië. Het staat ook op de Unesco erfgoedlijst. De stad met de 1000 trappen. Hoog boven de stad ligt het kasteel vanwaar je een geweldig uitzicht hebt. Dit kasteel is tijdens het communistisch regime ook gebruikt om politiek gevangenen op te sluiten en te martelen. Ik slenter door de vele straatjes over de ongelijke keitjes. Ik eet wat in een van de vele restaurantjes. Het is een mooi en gezellig stadje.