2 snickers en een paar gedroogde dadels

Ik kreeg al wat vragen over mijn geplopte slaapmat. Of ik al een andere had? Nee, ik slaap gewoon op mijn plopmat. Ik heb zo het vermoeden dat er in Albanië geen slaapmatten te vinden zijn. Misschien dat ze ergens van die dunne schuimdingen of een waterluchtbedje verkopen maar ik ga er niet naar op zoek. Die paar nachten op de plopmat kom ik wel door. 

Zo ook afgelopen nacht. Het kost me wat tijd om de juiste houding te vinden maar ik heb wel wat kunnen slapen. Ik had er echter een ander probleem bij. Recht boven mijn tentje stond een felle ledlamp te schijnen. Nu had ik al gezien dat het hele veldje rondom lampen had  dus waar je ook zou gaan staan, je stond zowiezo onder een lamp. Maar het erge van alles was, alleen de lamp boven mijn tent ging savonds aan. En dan is mijn buff wel weer makkelijk.

Vrijdagochtend dus weer vertrokken op de fiets. Ik ga rechts om het meer van Ohrid heen. Dat betekend dat ik dus een stuk door Noord Macedonië fiets. De grensovergang stelt niet veel voor. Paspoort laten zien en door. Je krijgt niet eens meer een stempel. Ik kan me herinneren dat ik bij de grens Bosnië-Montenegro toen wel een stempel kreeg.

Wat me meteen opvalt is dat de staat van het wegdek een stuk beter is in Macedonië. Geen gaten, scheuren, hobbels of mozaïekeffect. Wel moet ik flink omhoog. Rechts van me ligt het national park Galicica. Het gebergte heeft toppen van boven de 2000 m. Er zijn vele wandelroutes. Maar ik wandel nu niet, ik fiets omhoog. Na een klim komt een afdaling en daarna ligt de weg langs het meer. Er rijdt bijna geen verkeer dus het fietst fijn. Na ongeveer 35 km kom ik aan in Ohrid. Dit is een mooi stadje en staat ook op de Unesco erfgoedlijst. Ik wandel door de gezellige straatjes, langs de oude huisjes, de haven en over de 'boulevard'. Helaas kan ik geen koffie kopen. Macedonië heeft zijn eigen munt en voor die ene kop koffie ga ik geen geld pinnen. Wel heb ik nog iets lekkers van de Albaneze bakker in mijn tas.

Na Ohrid ga ik noordwaarts. Ja ik blijf nog even in Macedonia. Ik pak de route naar Debar. Er rijdt erg veel verkeer en er is geen vluchtstrook. De berm is in het begin nog een optie maar deze houdt ook op. Ik vind het te gevaarlijk om verder te rijden want het verkeer raast rakelings langs me. De weg is niet heel breed. Gelukkig zie ik een alternatief weggetje op mijn gps. Het is wel een stukje om maar in dit geval vind ik dat niet erg. Alles beter dan me irriteren aan die automobilisten. Nu hebben ze er in Albanië een handje van om afval langs de weg te dumpen. Regelmatig zie je bergen afval liggen. Macedonië is daar nog fanatieker in.  Ze dumpen werkelijk alles langs de weg. Autobanden, bankstellen, koelkasten, zakken vuil. Alles wat ze niet meer nodig hebben gooien ze in de natuur. Ik snap het niet.

Een stuk verder kom ik weer op de weg naar Debar. Er rijdt nu gelukkig weinig verkeer. De weg ligt langs de rivier de Drin. Langzaam worden de bergwanden steeds steiler en hoger en fiets ik door een diepe kloof. Wouw, op zo'n moment voel je je heel klein. Het is opvallend groen allemaal. Langs de weg zie ik gele, paarse en witte bloemen....maar ook heel veel afval. Op een gegeven moment wordt de Drin breder en is er groot meer.  Er liggen een aantal dorpjes tegen de bergwand. Het is al half 6 eerdat ik Debar bereik. Debar boeit me niet en het begint ook te regenen. Ik zag het al aankomen. Vandaag was het de hele dag bewolkt. Niet zo mooi voor de foto's maar een temperatuur van 20-22°C is prima om te fietsen. Voorbij Debar vind ik een kampeerplekje in de hoek van een groot weiland. Er loopt een klein riviertje langs. Snel zet ik mijn tentje op in de regen. Mijn avondeten bestaat voor deze keer uit 2 Snickers, een paar gedroogde dadels en een kop koffie. Morgen ben ik weer in Albanië en eten we weer gezond.

Het regent nog steeds wanneer ik wakker wordt. Ik rits mijn tentje open en ik zie alleen maar mist. Het is ook nog erg vroeg. Gelukkig klaart het snel op en komt de zon voorzichtig door. Ik maak een bakkie koffie en merk dat het water wat ik gister bij een stroompje genomen heb, niet helemaal oke is. Er drijft van alles in. Ojee, gisteravond heb ik daar ook van gedronken. Ik hoop dat mijn maag sterk genoeg is.

Eenmaal weer op de fiets passeer ik al snel de grens. Ik ben weer in Albanië! In het eerste dorpje doe ik wat boodschappen. In dit gebied staan veel mooie, nieuwe huizen. Er wordt ook behoorlijk wat bijgebouwd. De kinderen begroeten mij weer in het engels. Een groep meisjes, die net uit school komen, beginnen te giegelen wanneer ik terug groet. Een jongetje komt naast mij fietsen. Hij rijdt op een te grote fiets maar hij kan me aardig bijhouden. Wanneer we een berg oprijden, haakt hij af.

Ik ben op weg naar Burrel. Het is een mooie route die in het begin wat omhoog gaat en daarna heb ik een hele lange afdaling door het berglandschap. Er komt geen einde aan en de uitzichten zijn spectaculair. Hoewel de bergen bebost zijn zie je ook kale stukken en oranje/bruine rotsen. Dit gaat lekker. Ik zorg er wel voor dat ik de snelheid onder controle hou want ik moet op tijd kunnen remmen voor onverwachte gaten en bobbels in het wegdek. Na de enorme afdaling ben ik in het dal en is het glooiend. Twee fietsers komen mij tegemoet. Ik vermoed NLers aan de fiets te zien. Nou veel sterkte met die enorme klim die jullie te wachten staat. 

In Burrel ga ik lekker eten. Soep, salade, gebakken aardappelen en koffie toe. Ik zit er weer alleen Albanezen eten niet in een restaurant verteld de jongen die daar werkt. Ze drinken alleen koffie en ze komen voor het gratis wifi. En aangezien er nog weinig touristen zijn, zit ik dus steeds alleen te eten. Hij is 14 en komt bij me zitten. Hij stelt allerlei vragen over in welke Landen ik ben geweest. Of mijn fiets duur is en wat ik van Albanië vind. Hij is vooral ook geïnteresseerd in Engeland want zijn broer studeert daar. Hij spreekt aardig goed engels en vind het leuk om dat met mij te oefenen.

Ik fiets nog een stuk door richting het noordwesten. De weg is bar slecht. Ik rij nog liever op gravel dan op dit kapotgereden asfalt. Er staan zelfs waarschuwingen op de weg die de diepe putten en het verzakte wegdek aangeven. Voor een auto en vrachtwagen kan het ook behoorlijke schade opleveren wanneer je er iets te hard overheen rijdt. Na een klim kijk ik uit over het meer Ulzës. Het wordt tijd om een plekje voor de nacht te vinden maar overal staan hekken, allemaal privéterrein hier. Het is ook lastig om een vlak stukje te vinden. Ik sla een gravelweg in maar deze leidt naar een begraafplaats. Hoewel er een vlak plekje is, rij ik toch verder. Het is een beetje lullig wanneer mensen naar het graf van familie komen en er een tentje naast zien staan. De weg slaat linksaf en loopt langs de rivier de Mat. De rivier ligt diep in de kloof en plots bevind ik me in een gorge. Rechts een steile wand omhoog, links een steile wand omlaag. Ojee, vind nu nog maar een vlak stukje voor de tent. Het is er wel schitterend. De rivier is groen/blauw. Dan kom ik in een haakse bocht en is er een open stuk. Aan de overkant van de rivier zie ik een paar huizen  deze mensen kunnen alleen via een wiebelige touwbrug naar hun huis. Ik besluit mijn tentje daar op te zetten. Ik sta niet helemaal uit het zicht maar wel op een schitterende plek. Het uitzicht is adembenemend. Wanneer het donker is lig ik nog een lange tijd naar de sterren te kijken. Het enige wat ik hoor is de rivier beneden in de kloof.