De geur van een stinkende kever

Vanacht ben ik in gevecht geweest met mijn slaapmatje. Mijn Exped Synmat. Het is een fijne slaapmat maar het probleem is dat ze op een gegeven moment gaan ploffen. En dat moment was gisteravond Ploffen houdt in dat de banen delamineren. Twee banen worden een baan zeg maar. Het gebeurde bij het voeteneind. Ineens zit daar dan een enorme bult. En het ploffen ging door, 3 banen werden 1, totdat ik van de mat rolde. De halve mat was één grote ballon geworden. Dit ging niet werken zo. Ik kwam op het idee om mijn hoofd bij het voeteneind te leggen en de mat met heel weinig lucht te vullen. Dit werkte wel. Ik rolde i.i.g. niet meer van de mat. Maar oh, wat een nacht! 

Wanneer ik 'smorgens onder mijn afdakje een ontbijtje maak, komt de campingvrouw me een glas warme melk en een soort gezoete abrikozen in gelei brengen. Wat lekker! De zon schijnt gelukkig weer en alles kan drogen. Ik vertrek en fiets verder over de slechte weg richting Erseke. De omgeving is schitterend en dan is het niet erg dat ik maar met 7 km/uur de berg op fiets. Rechts van me hoge bergen met sneeuw op de toppen, links een wat kaler berggebied. Af en toe zie ik een boer zijn koe uitlaten of een groepje geiten. De weg naar Erseke is lang. Ik zit krap in mijn voorraad eten en heb eigenlijk alleen nog die gedroogde vijgen en een potje jam dus hoop toch wel wat te kunnen kopen straks. Na een flinke klim volgt een zigzag afdaling een breed dal in. 

In Erseke is een supermarkt maar de schappen zijn half gevuld. Ik fiets het stadje door waar toch wel een aardig plein is. Bij een hotel/restaurant vraag ik of iets kan eten. Ik mag in de keuken kijken. Er staan schalen met vlees, rijst, groentes en spaghetti. Het personeel zit net zelf te eten. Dat ziet er lekker uit en ik krijg een bord met van alles wat. Heerlijk, ik had honger. Met een gevulde maag rij ik even later weer verder naar Korçë. Ik fiets langs velden waar een typische geur hangt. Die geur doet me denken aan een kever in Australie. Ik kan me nog herinneren dat die kever een aparte geur uitscheidde wanneer je hem oppakte. Een soort afweersysteem was dat. En die geur ruik ik nu ook maar dan iets minder sterk. Er volgt nog een klim en dan kan ik vol in de afdaling. Mer 61km/uur zoef ik over het gladde asfalt. De rest van de route is vrij vlak. Overal staan fruitbomen in bloei. 

Korçë is een aardig grote stad. In het centrum staat een indrukwekkende Orthodoxe kerk. Ik heb weer een goedkoop appartementje geboekt in een achterstraatje. Het is altijd maar weer spannend waar ik nu weer terecht ga komen. Van binnen ziet het er prima uit. Douchen moet in het kleine wc hokje van nog geen 1x1 m. Na het douchen is dus ook het hele hok, incl. toilet zeiknat. Maar dit is niet bijzonder in Albanië. Op de campings hebben  ze ook zo'n douche/wc hok. Fijn voor degene die na jou douchebeurd naar de wc moet.....

'sAvonds ga ik de stad in. Zo saai als dat het er overdag uit ziet, zo levendig is het 'savonds. De terrasjes zitten vol, de winkeltjes zijn allemaal open en de straten zijn vol met mensen. Er hangt een heel gezellige sfeer. In de winkelstraat zie ik een aantal zaaltjes waar tv schermen aan de muur hangen. Er staan stoelen en een frisdrankautomaat. Er zitten,voornamelijk, mannen naar sport te kijken. De Albanezen doen veel samen en zijn heel sociaal. Zou dat iets zijn vanuit de communistische periode? Toch de gezelligheid en het samenzijn opzoeken.

De volgende ochtend laat ik het bedrag voor de overnachting op tafel achter, trek de deur achter me dicht en leg de sleutel onder de mat. Zoals afgesproken met de eigenaar. Voor vandaag heb ik een korte rit naar Pogradec. Nog geen 50 km door het vlakke dal. Een soort rustdag dus. Het is een brede weg met een vluchtstrook waar ik fiets. Langs de weg staan stalletjes met groente en fruit. Het valt me oo dat alle hier een stuk groter is dan in NL. Grote aardappelen, tomaten, aubergines. De prei is bijna 1 meter lang. Ook verkopen ze grote zakken bonen, rijst en meel. Bezems van stro in alle maten en soorten.

Dan arriveer in in Pogradec. Het is niet een heel interessante stad maar deze stad ligt wel aan een interessant meer, het meer van Ohrid. Dit meer is een van de oudste en diepste meren van Europa. Het ligt op de grens van Albanië en Noord Macedonië. Op het diepste punt is het 396 m. Aan het meer zijn verschillende zandstranden en er is een soort van boulevart, net of het aan zee ligt. Langs de kust is een kleine camping, camping Fabio. Dat is mijn eindbestemming voor vandaag. Ik zet mijn tentje op het grasveldje. Er staat nog een camper en de man biedt me meteen een soda aan. 

Die middag loop ik naar Pogradec, slenter wat door de stad, eet een ijsje, val bijna in slaap wanneer ik op een bankje bij het meer zit, doe wat boodschappen, eet een byrek, ontwijk een voetbal, hou de zwerfhonden in de gaten en wandel uiteindelijk langs het strandje weer terug naar de camping. Ik kruip vandaag vroeg mijn slaapzak in want het koelt toch wel snel af wanneer de zon achter de bergen is. Ik zit nu ook nog op 725 m. hoogte. Morgen fiets ik rechts om het meer en ga dus een stuk door Macedonië