Help, er hangt een hond aan mijn fiets

Het eerste wat ik doe, wanneer ik smorgens wakker wordt, is uit het raam kijken. Regent het? Gisteravond ontstond er al een donkere bewolking boven de stad en er vielen een paar spetters. Nu regent het dus ook. Maar Albanie is in deze periode groen en dat komt niet door droogte. Maargoed ik stap toch op de fiets. Onderweg heb ik genoeg opties om onderdak te vinden mocht het te erg worden met de regen. De hoste van dit guesthouse spreekt totaal geen engels. Het is een wat ouder stel. Ze zijn wel geïnteresseerd in mijn reis en ik noem wat plaatsen waar ik geweest ben. Die kennen ze wel.

Ik daal de steile straatjes af naar de hoofdweg. Het is een autoweg waar ik nu fiets en er rijdt behoorlijk wat verkeer, voor albaneze begrippen. Natuurlijk niet zo druk als in NL. Gelukkig is er een vluchtstrook waar ik veilig kan fietsen. Ik bevind me in een breed dal waar de rivier de Vjozë door stroomt.  Links en rechts zijn bergruggen tot 1800 m. hoog. De wolken hangen laag in het dal tegen de berg aan. 

Ik ben nog geen 15 km onderweg wanneer er 2 honden achter me aan komen. Grote zwarte zwerfhonden. Meestal reageren zwerfhonden niet op mijn voorbijgaan, maar deze zijn nijdig en komen luid blaffend naast me rennen. Ik schreeuw en maak slagbewegingen met mijn arm maar dit werkt niet. De hond aan mijn rechterkant bijt een paar keer naar mijn achtertas en zet zijn tanden erin. Ik gebruik mijn dazzer (apparaatje wat hoge toon geeft), maar deze hond is blijkbaar doof. Hij hangt nog steeds aan mijn tas. Dat geeft mij de kans om mijn pepperspray te pakken uit mijn self-defence-zakje dat ik aan mijn stuur heb hangen. Hij rent inmiddels weer naast me, met zijn vieze Rabiës bek, en ik spuit. Nu haakt hij wel af. Wow, dat was even angstig. Gelukkig beet hij in mijn tas en niet in mijn kuit. Later bekijk ik de schade. Er zitten wat krassen en gaatjes in mijn tas. Het had erger kunnen aflopen. 

Het is harder gaan regenen en ik schuil bij een terrasje. De eigenaar gebaart me dat ik binnen moet komen omdat het daar warm is. Het is een houten hut met een keuken. In de oven brand vuur en een vrouw is deeg aan het kneden. Ik krijg koffie met melk en een schaaltje met lekkers. Terwijl ik dicht bij de oven opwarm maakt de vrouw Byrek. Byrek is traditionele lekkernij van bladerdeeg met een vulling, in dit geval spinazie. Even later komt familie langs die wat engels spreken. Ik krijg nog meer te eten en te drinken. Na anderhalf uur wordt het droog en ben ik opgewarmd, verzadigd en klaar om verder te gaan. Ze willen niet dat ik betaal. Wat een aardige en gastvrije mensen.

Het is een schitterende route. Jammer dat het zo bewolkt en nat is. De rivier kleurt lichtblauw. De toppen van de bergen zie ik helaas niet. Er staan ook bijzondere bomen. De bloemen zijn kelkvormig. Roze en wit. Ik heb deze nooit gezien. Er zijn kleine wijngaarden en grasveldjes met een paar koeien. Het gaat weer harder regenen. Ik heb besloten om in Permet te overnachten. Mijn schoenen zijn nat en ik verlang ernaar om even relaxed met een boek op bed te liggen en niks te doen.

Dus even later zit ik in een questhouse in het oude centrum van Permet. Mijn spullen uitgehangen om te drogen. Mijn tas is niet meer 100% waterdicht maar gelukkig is er niks van mijn spullen in de tas beschadigd. Ik smeer de gaten zo goed als mogelijk dicht met Seamgrip. Altijd handig om bij je te hebben voor het geval dat er een hond aan je tas hangt. Nadat ik weer wat opgefrist ben maak ik een wandeling door deze stad van de rozen. Zo wordt het genoemd omdat er veel rozen zijn aangepland. Het is inmiddels droog, dat boek komt later wel. In de stad is een grote rots waar ik via een trap omhoog loop. Vanaf hier heb je een schitterend uitzicht op de stad en de rivier. Savonds komen de steden tot leven is mij al eerder opgevallen. De terrassen stromen dan vol met mensen die een drankje doen. Eten doen ze pas veel later, of niet. Ik weet het niet. Wanneer ik om half 8 iets ga eten, zit ik weer in een bijna leeg restaurant.

Smorgens is het droog. Na een goed ontbijt met omelet, groente, brood en een soort pannekoekjes vetrek ik uit Permet. Over nieuw asfalt fiets ik richting Petran waar ik linksaf sla naar de Benje hot springs. Dit zijn thermische pools met een watertempereatuur van 30°C. Ik heb mijn badkleding niet meegenomen en als ik dat wel had, had ik er ook niet ingegaan. Omkleden, je eigen nat maken voor 10 minuten want dan zou ik het wel gezien hebben en dan een zeiknatte badpak en handoek overhouden...  Bij de pools is een stenen brug. De brug van Kati in Ottomaanse style gebouwd. De brug ligt over de Lengarica rivier en geeft een mooi uitzicht over de thermische pools. Ik fiets de 8 km weer terug over dezelfde weg om dan mijn route te vervolgen door de Vjozë vallei. Het is er schitterend. De weg gaat omhoog en de uitzichten zijn zo mooi. Ik kan wel foto's blijven maken. Beneden de blauwe rivier met daarachter het grijze gebergte en dan die bomen met roze bloemen langs de weg. 

Ik moet even stoppen voor een kudde geiten die de weg oversteekt. Het is zo grappig met die belletjes om hun nek. Ik klim nog een heel stuk omhoog om dan in de afdaling te gaan. Er rijdt bijna geen verkeer. In Carçove heb ik de keuze, wanneer ik rechtdoor ga fiets ik tot de griekse grens om vervolgens weer naar het noorden te gaan, of ik ga nu linksaf en ik snij die punt af. Ik kies voor optie 2. Dit is echter wel een weg waar al heel lang geen onderhoud aan verricht is. En deze gaat gestaag omhoog naar 1000 m. Maar de uitzichten zijn zo mooi. Uiteindelijk kom ik na en lange klim in Leskovik. Terwijl ik een foto maak, komt er een jongetje naar me toe gerend. Hij begint meteen aan mijn stuurtas te trekken. Wat is dit nou? Wil hij geld? Het kind ziet er viezig uit dus ik zeg hem gedag en fiets door. Ik eet wat in een restaurant en wanneer ik vertrek begint het hard te regenen. Tja, ik zag het wolkendek al samenpakken tegen de bergen. Een 10 km verder ga ik op een farmcamping Shelecur  staan. Deze ligt vlakbij een meer in een nationaal park. Ik ben de enige kampeerder. De eigenaar verteld dat er zo weinig Nederlanders komen op zijn camping. Of ik het wil promoten want voor outdoor is dit 'the place to be'. Bij deze. Mijn tentje zet ik naast een afdakje zodat ik droog kan zitten.  He, lekker weer eens in mijn tentje en ja...nu wel met een goed boek.