De Albaneze Rivièra

Donderdagochtend, ik kijk nog ęęn keer uit het raam om van het geweldige uitzicht te genieten. Maar dan moet ik echt vertrekken uit Berat. Ik draag mijn tassen door de steile, stenige en opengebroken steegjes naar beneden. De jongeman, die zo galant was, is niet komen opdagen ondanks dat ik netjes op de afgesproken tijd vertek. Maar ik kan mezelf goed redden. Ik belaad mijn fiets en verlaat de mooie stad Berat over dezelfde weg waarover ik gekomen ben. Ik moet namelijk 15 km terug om vervolgens een afslag naar Fier te nemen. De route gaat omhoog. Er wordt hard gewerkt aan de weg en over splinternieuw asfalt klim ik langzaam de heuvel op. Ook hier is veel landbouw. Ik zie zelfs kassen. Niet die zoals wij ze kennen maar een soort tunnels van plastic. Er staan tomaten en komkommers in.

Ondanks dat ik toch al aardig bruin was van de Nederlandse zon, begonnen mijn armen wat rood te kleuren. Gister heb ik bij de Farmaci dus maar even wat zonnebrandcrème gehaald. Een grote tube babycreme factor 50!!! Dat was de enige optie aangezien de crème voor volwassenen in een tubetje van 50 ml zat. Nu ben ik niet zo van het smeren, maar dit is dermatologisch getest en zeer goed zei de apotheker. Maar wat is nu het geval? Mijn rode armen verkleuren paars na het aanbrengen van de crème en er ligt duidelijk een wittige zweem overheen. Ik lijk wel een aubergine. 

Via een gravelweg fiets ik door een enorm olieveld. Overal staan grote metalen vaten en pompen. Wat niet meer gebruikt wordt of werkt staat te verroesten. En dat vind ik nou mooi. Roestige restanten van een fabriek in een dessolate landschap fascineren mij maar oude meuk in een museum.....nee.

Ik fiets door Fier en haal 2 Byrek bij de bakker. Ooooh, bij de bakker liggen altijd heel lekkere dingen. Belegde broodjes, cakejes, taartjes, baklava, koekjes en nog meer. Daar ga ik iedere dag wat halen voor de lunch als het even kan. Al snel verlaat ik de stad en vervolg de Eurovelo 8. Het landschap is niet heel boeiend . Vrij vlak. Dan volgt er weer een klimmetje door een omgeving met duizenden  olijfbomen. Eenmaal boven volgt er een afdaling naar Vlorė. En daar is ook weer de Adriatische zee. O, zo blauw! Schitterend!n

De kust vanaf Vlorë naar het zuiden wordt ook wel de Riviera van Albanië genoemd. Vlorë is dan ook een typische badplaats. Langs de kust alleen maar hotels en appartementen. Overal terrasjes en het ziet er keurig uit. Langs de boulevard staan rijen palmbomen. Op een terrasje drink ik een cappuccino. Dit is wel een vakantie gevoel zoals velen dat kennen. Een 15 km verder langs de kust zet ik mijn tentje op een lege camping met uitzicht op zee. Het seizoen is nog niet begonnen. Er staat één Duitse camper. De eerste tourist die ik zie. 

het was weer fijn om in mijn tentje te slapen. Heerlijk die buitenlucht en het geluid van de golven. Smorgens lopen er wat kippen rond mijn tent en een schore haan. Het is 9 uur wanneer ik vertrek. Op weg naar Sarrande! De camping eigenaar zei me dat ik een berg van 1027 m over moet. Dat wordt de eerste serieuze klim. De klim valt niet mee. Ik moet zelfs een paar keer afstappen en lopen omdat het te steil is. Het uitzicht is geweldig. Langs de weg kleurt het geel, wit en paars van de bloemetjes. Het is nu wel de mooiste tijd van het jaar omdat alles in bloei staat. Ik zweet me kapot maar gelukkig is er af en toe een fontijntje met heerlijk koud water. Gelukkig is het een beetje bewolkt. De bergen zijn ruig, rotsig en op de toppen ligt nog een beetje sneeuw.

Na veel gezwoeg bereik ik de top. 1025 m. Mijn kracht is niet meer wat het geweest is nu ik niet meer iedere dag op de fiets naar mijn werk kan, maar ik doe rustig aan en geniet van het uitzicht. Op het hoogste punt is een restaurantje met een groot terras en uitzicht op de zee. Ik eet daar wat voordat ik de afdaling inzet. Griekse salade, patat en bosthee.

De afdaling is lang. Ik zie de weg als een zigzag naar beneden gaan. Gelukkig is het asfalt in prima staat. Wel moet ik flink bijremmen vanwege de bochten maar ook omdat ik die Albanezen niet vertrouw met hun igedrag. Er kwam er al eerder een recht op mij af van de andere kant omdat die zo nodig een andere auto moet inhalen.... Maar ik moet wel zeggen, de meesten houden goed rekening met mij. Het is een beetje bewolkt. De zee is niet zo blauw meer. De weg blijft klimmen en dalen. Het valt tegen en ik weet nu al dat ik Sarande vandaag niet ga halen. 

Wanneer ik Himare voorbij fiets en de weg weer omhoog zie gaan, besluit ik om te keren. Het is ook al half 6. Genoeg voor vandaag. Ik vind een mooi guesthouse met groot balkon. Doe een wasje en relaxed wat. Tja, weer niet kamperen. De campings zijn hier dun bezaaid en dege die ik onderweg zag, zijn leeg. Niet heel gezellig dus. 

Het is zo leuk om jullie reacties te lezen. In de statistieken zie ik dat mijn verhalen goed gelezen worden, dus schroom niet om te reageren 😁👍