Dikke mist en route gewijzigd

Een paar kilometer voorbij het vakantiehuizendorp Tyrinkrisset had ik dus, een stukje vanaf de weg overnacht. Smorgens sta ik in een dikke mist en het regent een beetje. Vandaag is het zaterdag. Morgen zijn de winkels gesloten dus ik besluit de 4 km terug af te dalen om inkopen te doen. Je weet nooit wanneer je weer iets te eten kunt krijgen. 

Langzaam fiets ik weer de berg op. De dikke mist in. Mijn route zegt linksaf vóór het Tyin Meer maar ik ga dus rechtsaf langs het meer naar Eidsbugarden. Er stonden 2 ruige bergwegen op mijn route maar ik heb mijn twijfels of ik dat leuk ga vinden met deze weersomstandigheden. Vandaar dat ik nu de ferry ga nemen over het Bygdin  Meer. Zo'n boottocht is ook een beleving plus ik heb een relaxte dag. Deze ferry gaat 2 keer per dag en ik ben ruim op tijd. In het restaurant warm ik mezelf op en neem een bak koffie met een  cinamonrol. Om half 4 stap ik op de boot. Er is slechts nog een passagier. De overtocht duurt 1 uur 45. Ik mag in de kleine kajuit zitten naast de kapitein. Hij praat aan een stuk door. Hij verteld dat ze hier niks van het noodweer, van 2 weken terug gemerkt hebben. In Juli heeft het hier nog gesneeuwd en gevroren. Het meer ligt dan ook op 1000 m.

Eenmaal weer aan land is de lucht iets opgeklaard. Ik stap weer op de fiets en sla de Jutenheimvegen op. Onderweg naar de ferry had ik een info bord gezien met een fietsroute de 'Mjølkenvegen' ofwel 'de oude melk route'. Ook weer een van de mooiste routes in Noorwegen. Deze gaat door het Jutenheim Nacional Park. Dus ik heb net besloten dat ik die een stuk ga volgen. Tja, je bent flexibel of je bent het niet. Niet veel verder zet ik mijn tentje op. Vandaag is de temp. niet boven de 12°C gekomen. Vervelend om te weten dat het in Nederland weer zomers is. Nouja, ik zit hier voorlopig in een schitterende natuur en kijk op dit moment uit op een geweldig bergplateau met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. En het is hier zoooooo stil.

En weer wordt ik wakker in mist. Van het mooie uitzicht is niets meer te zien. Het regent en ik ga pas weer verder wanneer het droog. Dat is rond 11 uur. Toch gaat het weer miezeren wanneer ik op de fiets zit. Door de dikke mist zie ik geen moer van dat geweldige Jotunheim. Beetje jammer dit. Het enige moment dat ik even kan glimlachen is wanneer ik achter een kudde geiten fiets. Het zijn echt grappige dieren. Een is zo brutaal zich om te draaien en blijft voor mijn wiel staan kijken. Wanneer ik een stuk afdaal, lijkt de lucht op te klaren. De temp. is ook met 6 graden gestegen en nu een comfortabele 18°C. Ik daal verder af terwijl de vieze spetters van de onverharde weg op me spatten. Richting Skabu. Het kale, stenige landschap verandert in een bosrijk gebied. En Jaaaa, daar is de zon en het is lunchtijd.

De Mjølkenvegen gaat rechts om het Olstappen Meer. Laat ik dat ook maar doen. Het pad begint leuk maar wordt steeds slechter. Grote plassen en zelfs waterstromen die over het pad lopen. Maar, het uitzicht is mooi en de zon schijnt nog steeds. Dan bereik ik een asfaltweg. Mijn fiets en tassen zitten onder de gruis en vieze spetters en ikzelf zie er ook niet uit. Ik maak me ketting schoon, want die kraakt en knarst, voordat ik aan de klim begin. Ik klim de mist weer in. De mist hangt boven de 700 meter. Je ziet het op de bergen hangen. Bizar! De weg volgt de rivier de Vinstra die laag in het dal ligt. Ik zie dat het noodweer hier ook veel schade heeft aangericht. De watervallen links van me moeten gigantisch zijn geweest want er zijn stukken weg beschadigt. Ik zie wat kleine aardverschuivingen. Zou die mist er hangen omdat het land zo enorm met water is verzadigd? In 2011 is de rivier ook buiten zijn oevers getreden. Het gebeurd dus vaker, en toch blijven mensen vlak langs de rivier wonen....

Ik passeer het plaatsje Kvikne waar een mooi houten stafkerkje staat en daal af naar het stadje Vinstra. Ik rij door naar Kvam. Net voorbij Kvam zet ik mijn tentje op. Toch nog ruim 90 km gereden ondanks de late start.

De volgende ochtend is het weer wachten tot het droog is. Gelukkig is dat om een uur of 9. Ik fiets naar Otta waar ik ontbijt. Dan op naar Dombas. Hier loopt die E6 weer maar gelukkig ligt er links en rechts van deze weg vaak een alternatief weggetje. Dat betekend wel klimmen en dalen maar het fiets een stuk ontspannender want er rijdt vrijwel geen ander verkeer. Helaas moet ik toch een stukje de E6 op. Er is geen vluchtstrook en ik vind het bizar dat hier de fietsroute 6 over gaat. Want die volg ik nu. Na ruim 10 km kan ik weer een weg omhoog nemen. Oh, wat fijn! Langzaam klim ik uit het dal. De hele weg voor mij alleen. Een stuk verder blijkt dat de weg ernstig beschadigd is, waardoor er geen verkeer langs kan. Gelukkig kan ik als fietser er wel door. 

Bij de afslag richting Dombas staat een bord 'weg afgesloten'. Toevallig  tref ik daar een Duitse fietser. Hij komt vanaf Dombas en hij verteld dat je er als fietser wel langs kunt. Pfff, ik zou niet weten wat ik had moeten doen als dat niet het geval zou zijn. Teruggaan? 

In Dombás aangekomen heb ik trek in pizza. En jawel, er is een pizzeria. Uiteindelijk kies ik de gorizo met rijst, friet en salade. Het smaakt me goed. Ik bekijk het vervolg van mijn route. Evenwijdig aan de E6 ligt de Dovrefjell fiets/wandelroute. Het pad blijkt weer een uitdaging te worden. Het begin met een pittige klim omhoog. Het wegdek is een 2 bandenspoor. Op plekken waar het heel slecht is, hebben ze grove kiezels/steentje gestrooid. Want tja, dat gooi je op een fietsroute. Het rijdt natuurlijk voor geen meter en zeker niet als je omhoog moet. Daarbij. Komt ook nog dat het pad heel nat is. Grote plassen en modder en ik vraag me af waar ik aan begonnen ben. Gelukkig wordt het 20 km verder wat beter berijdbaar. Ik fiets door tot half 8 en zet dan mijn tentje langs het pad.