Dovrefjell sikkelroute en de 'private parking' vegen

Dat waar ik zo op heb gehoopt, is gebeurd! Dinsdagochtend wordt ik wakker. Ik hoor geen spetters op de tent. Ik rits mijn tentje open en zie een mooie blauwe hemel en de zon schijnt! Zo is hoe ik me Noorwegen had voorgesteld. Oh wat heerlijk. Het is wel heel koud maar ik kampeer op 1000 m. De kou deert me niet.  Ik sta in het mooie Dovre National Park en ik volg de Dovrefjell Sykkelrute. Na een goede nachtrust en bij het zien van de zon heb ik er weer helemaal zin in. 

Het pad is nu aardig befietsbaar. Af en toe is het wat nat en modderig en rij ik door diepe plassen. Ik hoor overal waterstroompjes en het gebied staat vol met mossen. De gravel knarst onder mijn banden en ik geniet van de mooie uitzichten. Ik tref zelfs nog 2 bikepackers en een fietsende gezin onderweg. De route eindigt bij Hjerkinn. Daar moet ik de E6 op. Er rijdt bijna geen verkeer en tot Oppdal is het één lange afdaling. Geweldig dit! Ik daal af in het diepe groene dal met hoge bergwanden. Overal zijn watervallen. Dat geluid van kletterend water hoor ik nu al 10 dagen lang.

De stadjes in Noorwegen stellen weinig voor. Geen gezellige terrassen, pleintjes, oude huizen of mooie gebouwen. Het is vooral functioneel. Zo ook Oppdal. Er zijn een paar grote supermarkten en een shoppingmall en hier is dan ook nog een zwembad. Ik haal wat boodschappen, werk een halve liter yoghurt naar binnen en stap weer op de fiets. De zon schijnt en het is zelfs warm. Ik verlaat het plaatsje en sla rechtsaf de Nergskogveien op. Ik herinner me dat ik hier eerder gefietst heb. Dat zal in 2014 geweest zijn. De weg van de 'privat parking'. Links en rechts staan vakantiewoningen en overal langs de weg staan bordjes met 'privat parking' erop. Bij 100 ben ik gestopt met tellen.

De weg klimt langzaam omhoog. Links kijk ik uit over een meer. Eenmaal op het hoogste punt volgt er een hele lange afdaling naar Nerskogen. Wanneer ik voorbij het grote meer aan de rechterkant ben,sla ik linksaf een onverharde weg in. Het fiets goed door. Af en toe lopen er wat  schapen op de weg  die verbaasd opschrikken wanneer ik nader. Via een brug rij ik over een indrukwekkende waterval. Mooi is het hier. Net vóór Grindal zie ik een veldje voor de nacht. En ja ja, vandaag weer eens een 120-er gefietst! Nu lekker eten en uitrusten met een spannend boek.

Het is weer een mooi plekje waar ik smorgens ontwaak. Ik had me tentje zo gezet dat de ochtendzon erop schijnt. Na een ontbijtje daal ik af naar Grindal. Daar vervang ik mijn remblokjes want ik had gezien dat de voorrem aardig versleten is. Met deze lange, soms steile afdalingen wil je zeker dat de remmen goed werken.

Ik fiets door een breed dal langs de rivier de Orkla richting Meldal. Ik herken het van 9 jaar geleden. Het is vrij vlak maar er staat een noorderwind. Je ziet hier veel van die typische houten schuurtjes op palen. Deze werden of worden nog steeds gebruikt om eten in op de slaan. Bij Meldal blijf ik de rivier volgen. Dat betekend linksaf. Ik passeer een grote stuuw. In de rivier zie ik vissers tot hun dijen in het water staan. Ze zijn met een vliegenhengel in de weer op jacht naar zalm.

Na een korte lunchstop sla ik voorbij Drogsetmoen linksaf een gravelweg op. Het is een mooie route door een bosrijk gebied. Na een klim kijk ik uit over het Hoston Meer. Erg mooi. Hoewel het nu nu toe helder en zonnig was, zie k langzaam de lucht betrekken. Ik klim nog wat hoger voordat ik afdaal naar de E39. Er vormen zich grijze wolken in de lucht. En ja hoor, ik voel de eerste spetters. De E39 rijdt goed door maar heeft geen vluchtstrook. Auto's razen langs me heen hoewel ik moet zeggen dat de Noren vaak ruim afstand nemen. Ik trek mijn regenpak aan want het gaat steeds harder regenen en niet veel later hoost het. Op de weg liggen grote plassen water en wanneer er een auto passeert, krijg ik een enorme golf l water over me heen. Ik dacht een moment dat ik verzoop. Dit is niet leuk meer. 

Ik moet nog even doorzetten. Straks kan ik droog zitten. Ik ben nl. op weg naar mijn nicht Helen, die al meer dan. 30 jaar in Noorwegen werkt en woont. Momenteel wonen ze bij Kyrksæterrøra. Ik had lange tijd geen contact. Tijdens mijn reis naar de Noordkaap had ik contact gezocht om een bij haar langs te gaan. Ze waren net die periode op vakantie. Nu is het dus wel mogelijk en ik verheug me erop. Nog even doortrappen dus door de regen, kou en langsrazend verkeer. Helemaal doorweekt en nog bijkomend van mijn bijna verdrinkingsdood kom ik aan bij het gele houten huis. Ik wordt warm verwelkomd en mijn natte zooi trek ik snel uit. 

Even later gaan we een ritje naar het stadje maken. Het is een bedrijvig stadje aan een fjord met een aantal fabrieken. Er is alles wat je nodig hebt aangezien de volgende stad van betekenis zo'n 50 km verderop is. Thuis eten we een maaltijd met aardappelen en kip. Lekker! En we kletsen nog wat na. Ik voel me langzaam indutten door de warmte.