Een wirwar van steegjes

De laatste avond in Tirana ben ik naar het plein bij het historisch museum gelopen. Er was een muziek concert. JKN en Franca zag ik staan. Iets met kultuur en Frankrijk maar ik kon er niks over vinden. Er stond een enorm koor op het podium en een groot orkest. Het was één groot spektakel. Plots verscheen de president van Albanië op het scherm gevolgt door de burgemeester van Tirana. Het zal allemaal wel belangrijk zijn geweest maar ik kon het niet volgen, misschien maar beter ook. Ik wilde net weggaan toen de muziek weer begon en eindigde met een groot vuurwerk. 

De volgende ochtend til ik mijn fiets het trapje van het appartementje af en bevestig de tassen. Mijn tocht kan begonnen. Het was even zoeken in de smalle straatjes maar dan zit ik op de route. Zoals ik al eerder schreef, je moet brutaal zijn in het verkeer, ook als fietser. En daar ben ik goed in. Gewoon je hand opsteken en een stopteken maken. Dat werkt! Soms is er een fietspad links, rechts of zelfs in het midden van de weg, maar die houdt dan plots op en moet je het voetpad weer op. Bij een tankstation laat ik mijn benzinefles vullen en weldra verlaat ik de stad. Hier is  gelukkig een stuk minder verkeer en de weg is breed. Ik fiets richting Durrës.

Het landschap is licht glooiend en er wordt veel groente verbouwd. Ze verkopen de groentes in stalletjes langs de weg. Ik zie een aantal zeer chique landhuizen of eigenlijk lijken het wel paleizen. Spierwit en een gigantische tuin erbij. Bizar!

Vlak voordat ik de kust bereik moet ik flink klimmen. De afdaling gaat over een steenslag weg dus dat is uitkijken. Ik volg nu de Eurovelo 8 route. Dit is de enige fietsroute in heel Albanië. De Mediterranean Route die langs de kustlijn loopt. En ja hoor, daar is de Adriatische zee. Mooi blauw water, witte stranden en in de verte zie ik Durrës liggen. De boulevard is leeg. Zomers is dat anders. Ik zie wel dat er veel gebouwd wordt maar er staat ook veel  leeg. Nadat ik een broodje heb gegeten fiets ik verder door naar Kavaje en Rrogozhine. De route gaat niet door de steden wat ik prima vind. Ik heb voor nu even genoeg stad gezien. Wel krijg ik een mooie klim voor de kiezen waarna de weg overgaat in gravel, stenen en een tractor spoor. Ik passeer een boer die met zijn koeien aan de wandel is en in het dal ligt een groot meer. 

Na Rrogozhine sla ik rechtsaf richting Divjakė. Ook deze weg is de eerste kilometers bar slecht. Bij een supermarktje doe ik wat boodschappen. Voorbij Divjakë is een Nationaal park; Divjakë Karavasta waar ook een camping is. Daar aangekomen blijkt die gesloten te zijn. Later hoor ik dat de eigenaar op vakantie is. Dat is nou jammer. Ik fiets terug naar het stadje en vind een guesthouse om te overnachten. Ik wordt gastvrij ontvangen en er wordt speciaal voor mij een grote kop koffie met warme melk gemaakt.  Totaal niet Albanees maar die Albanese koffie is mij te sterk. Koffie in een poppenkopje en wanneer je een te grote slok neemt, verslik je je in de drap wat onderin het kopje zit.

s'Avonds eet ik wat in het dorp. Ik ben de enige in het restaurant. Beetje irritant want ik krijg wel erg veel aandacht van de eigenaresse. Het eten is prima. 

Na een heerlijk ontbijtje met veel zelfgemaakte producten en uit eigen tuin....ja ik neem het er goed van....vertrek in richting Berat. Ik wil daar vroeg in de middag aankomen zodat ik de stad van de duizend ramen kan bezichtigen. De weg ernaartoe is in prima staat. De route gaat echter af en toe een zijweg in en deze zijn in zeer slechte staat. Langs de weg ook nu weer volop groente en fruit stalletjes. De mensen verbouwen alles zelf. Ik zie ze op het land werken met oude machines en met de hand. De groentes worden met ezel en aanhanger vervoerd. Mooi is dat. Kleinschalig en simpel, ik hou ervan.

Op een pleintje stop ik voor lunch. Even in de schaduw bijkomen want de zon is aardig warm en mijn temperatuurmeter staat op 30°C. Er is een bloementuin , keurig onderhouden en de vogeltjes in de bomen tjilpen naar harte lust. Berat is niet zo ver meer en zo in te schatten is de weg vrij vlak. Ook nu heb ik weer een kamer in een questhous geboekt. Tja, middenin het centrum voor €14. Daar heb je in NL net een tentplekje op een camping voor. 

De oude stad van Berat ligt tegen een steile rots gebouwd. Het is UNESCO erfgoed. Tussen de huizen zijn zeer smalle steile steegjes waar je alleen maar lopend omhoog kan. Ik duw de fiets omhoog maar het lijkt een onmogelijke klus om het guesthouse te vinden in deze wirwar. Plots komt er een jongenman op de brommer naar me toe. Hij is van het guesthouse. Mijn fiets mag bij een vriend in de tuin staan want het is idd een onmogelijk klus om hier met beladen fiets omhoog te komen. Zeker nu de straatjes, die uit klinkers zijn opgebouwd, open liggen vanwege werkzaamheden. De jongenman pakt mijn 2 achtertassen en we klimmen omhoog. We moeten een paar keer stoppen omdat hij buiten adem raakt. Ik geef  aan dat ik een tas over wil nemen maar dat laat hij niet toe. We lopen over gammele planken, stappen over openliggende putten en er steken her en der kabels uit de grond. Veiligheid is niet een prioriteit in Albanië.

De kamer is niet heel geweldig maar heeft wel het mooiste uitzicht van heel Berat. Ik kijk neer op de oude stad, de rivier de Osum en op de achtergrond de besneeuwde toppen van een hooggebergte. Zo mooi. (Foto bijgevoegd)

Die middag bekijk ik de stad en loop naar het kasteel (kalaja e Beratit) dat hoog boven de stad op de berg ligt. Op de terugweg naar het guesthouse, eet ik een heerlijke pizza in een restaurantje. Die heb ik wel verdiend.