Naar het startpunt van de mountainhike

Hé beste volgers, het is weer zover! Morgen vertrek ik naar Albanië. Het is ruim 2 jaar geleden dat ik er was. Toen heb ik een mooi rondreis gemaakt met de fiets. Ik was erg verrast over dit kleine landje in oost Europa. Het mooie landschap, de authentieke dorpjes en de super vriendelijke mensen. Nog niet overspoeld door toerisme. 

Op de fiets heb ik een groot deel van Albanië gezien maar in het noorden ligt een groot berggebied wat slecht toegankelijk is met de fiets. Sinds een aantal jaren is er een wandelroute ontwikkeld die door Albanië, Montenegro en Kosovo loopt. Ik had erover gelezen en me voorgenomen om deze route ooit eens te gaan lopen. Ooit!? Maar wandelen in de bergen, alleen, in "the middle of nowhere", met weersomstandigheden die plots kunnen veranderen en weinig voorzieningen onderweg, is toch wel wat anders dan fietsen. Met de fiets ben je over het algemeen op paden waar mensen zijn, fiets je gemakkelijk 10 km om voor boodschappen en rij je snel het slechte weer voorbij.

Toen mijn broer vertelde dat hij deze route ging lopen met een vriend van hem, wist ik het meteen. Ik ga mee! En gelukkig mocht ik mee we gaan the Peaks of the Balkans lopen. Tenminste, het deel door Albanië en Montenegro. Kosovo doen we niet, geen idee waarom niet, maar dat deel schijnt ook niet zo mooi te zijn i.v.m. o.a. aanleg snelweg. Dus zo is het gekomen dat we met zijn drieën in Tirana landen. We pakken vervolgens de bus naar Skjoder. Het gaat allemaal zo eenvoudig. Je zoekt een plekje in de juiste bus en onderweg komt iemand geld ophalen. De man loopt met een dik pak bankbiljetten rond. Gewoon cash betalen. 

In Shkoder aangekomen zoeken we ons rot naar de airB&B. Van de buitenkant ziet het gebouw er niet uit maar van binnen is het een 4 sterren appartement. We zijn alledrie behoorlijk moe.....en hongerig. Het toeval blijkt dat de dochter van Rien met haar man ook in Shkoder zijn. Ze hadden ons al gespot en gefilmd vanuit hun hotelkamer, toen wij de bus uitstapten. In een aardig restaurantje eten we met zijn vijven wat. We zijn eraan toe. 

De volgende ochtend gaat ons wekkertje alweer om half 6. We moeten het busje halen naar de ferry. Na een snelle koffie zitten we om half 7 in de bus. De laatste plekken. Mike en ik, die beide behoorlijk lang zijn, wringen ons tussen de stoelen. De stoelen vóór ons zijn kapot en de rugleuningen staan op de achterste stand. Mike zit wijdbeens en ik zit schuin met mijn benen in het pad. De hele rit, die 2 uur duurt, wordt een martelrit. De weg slingert door de bergen en het wegdek al 30 jaar geleden vervangen moeten worden.

Bij de ferry aangekomen rollen we kreupel het minibusje uit. Gevoelloze benen, verbrijzelde knieën en blauwe plakken op de dijtjes.....en dan moeten we nog met onze hike gaan beginnen. Maargoed. De boottocht van Koman naar Fierze maakt een hoop goed. De zon schijnt, we hebben mooie zitplaatsen en we varen over een blauw water wat diep tussen de rotswanden ligt. Het is er schitterend. Alleen een beetje jammer dat we halverwege door een laag drijvend afval moeten varen. De tocht duurt 2,5 uur. 

Wanneer we arriveren in Fierze snellen we ons naar het busje. Ik vraag meteen of Mike en ik voorin mogen zitten, naast de bestuurder. Het zal ons niet weer gebeuren. Via een slingerweg rijden we steeds dieper het woeste berglandschap in. Het is er schitterend. De heldere rivier rechts van ons, het hooggebergte voor ons en de beste zitplaatsen. De chauffeur dropt ons bij Rilindja in Valbone. Mike en ik zetten onze tentjes op het veldje. Rien slaapt in een dorm. Tijd voor koffie en een gebakje. We worden flink uitgebuit met €4 voor een koffie. Dat betaal je op Scheveningen nog niet! Maar vooruit, niet te lang bij stilstaan. Voordat we gaan eten maken we een wandeling om even van de Peaks of the Balkan Trail te proeven. Ja ja, daar gaan we morgen mee starten. We trakteren onszelf op een goede maaltijd vergezeld door een stel uit Oostenrijk. 

Morgen dus de start van de trail. Het zal meteen een pittig stuk worden met flink wat hoogteverschil. Ben benieuwd hoe het me vergaat met de 2 mannen. Na jarenlang alleen op vakanties te zijn geweest, is het voor mij even wennen om met gezelschap te reizen. Aanpassen, wat aardig lukt hoor, maar er gebeurd van alles. Zo liet Mike zijn paspoort en gsm liggen bij de douane Check (is weer goed gekomen) en Rien verloor zijn GSM kabel (en dan ga je op zoek naar een nieuwe). Rien is ook regelmatig "kwijt" en dan plotseling staat hij weer achter je. Maarja, ik heb ook wat doms gedaan hoor. Maar daar kom ik later nog op terug.....