Van Vusanje naar Valbona

We zijn in Vusanje. Een klein bergdorpje in Montenegro. Onze tentjes staan in de tuin van een guesthouse. Ook Rien zijn tentje! We hadden hem eindelijk zover gekregen om zijn tentje eens te gebruiken. Hij had hem al de hele reis in zijn rugzak meegesleept maar dus nog niet gebruikt. 

Om half 7 zitten we aan het ontbijt. Gisteren had ik al het vermoeden dat de guesthouse eigenaar niet gerekend had op zoveel gasten maar nu weer ik het zeker. Het is ook vrij vroeg in het seizoen en tot op heden waren er pas 5 mensen geweest. Nu zitten we met 10 man aan de grote tafel. Er was al geen frisdrank in huis en melk die hij gisteravond nog snel moest halen. Als ontbijt zit ik nu een bord kippensoep te eten. Dat was hij gister bij het avondeten vast vergeten. Wanneer ik weer vraag om koffie met melk, laat hij trots de melk zien en wil hij het in mijn koffie gieten. Ik kan hem nog net op tijd stoppen. Het is geen melk maar chocolademelk wat hij in zijn haast gekocht had.

Rien is wat traag met inpakken van zijn tent. Het schijnt een chaos te zijn in dat inimini tentje van hem. Tja, Mike en ik zijn zo geroutineerd in het inpakken van de tent dat we binnen 15 min. de boel ingepakt hebben. We vertrekken als laatsten. Vandaag moeten we zeker 23 km lopen naar Theht. Een behoorlijke bergetappe dus. We lopen Vusanje uit en passeren een Blue Eye. Dit is een meertje waar het water vanuit de grond komt. Het meer is turquoise. Erg mooi. Het water is 2°C. Beetje koud om erin te springen. Hoewel ik dat ook niet had gedaan wanneer het 26°C was geweest. Mij te nat.

We lopen national park Prokletije in. Kosten €3. Er staat werkelijk een man naast de weg in uniform om tickets te verkopen aan de hikers die voorbij komen. Ik had al eerder een ticket moeten kopen op die dag dat ik alleen liep. Toen stond er een man in zijn oude kloffie tegen zijn oude auto geleund. Ik dacht dat hij me in de maling nam maar hij toonde een ticket en er stond een professioneel uitziend bord. 

We stijgen langzaam over een gravelpad. Er passeert een grote 4-wheel drive die vol zit met hikers, er zitten er zelfs 3 op dak. Ze worden een stuk verder gedropt om de route wat in te korten, zoals wij gister deden. We bereiken een hoogvlakte met een groene weide en rusten wat. Drogen de tentjes. Het is fijn wanneer je na een klim bij zo'n stukje vlakte komt. Een groen veldje tussen de rotsige gebergte. Een soort alpenweide. We lopen verder en na dit stukje paradijs begint de volgende klim. Een pittige dit keer. De kuiten doen zeer en er komt geen eind aan. We zigzaggen omhoog. Kleine stapjes in eenzelfde tempo. Dat werkt het beste voor mij. Uiteindelijk bereiken we weer een 'alpenweide'. Schitterend hier. Inmiddels zijn we weer in Albanië.

Langs onze route staat er af en toe een bunker. Zo'n rond ding die ik tijdens mijn fietsvakantie, 2 jaar terug, ook vaak zag. Vooral langs de kust stonden er velen. Hier in dit hooggebergte had ik ze niet verwacht. Tussen 1974 en 1985 had de toenmalig leider 750.000 van die ronde bunkers laten plaatsen om de vijand tegen te houden. Ook hier dus. 

We lopen nog hoger en hoger. De zon schijnt ondanks de slechte weersvoorspelling. Slecht is die zeker. Geen enkele dag was de voorspelling juist. Ondanks dat het zonnig is, staat er een frisse wind. En wanneer we het hoogste punt overgaan, waait het behoorlijk hard. We gaan afdalen naar Theth 1400 m afdalen over 4-5 km. We hadden een snelle berekening gemaakt en kwamen uit op een hellings percentage van 30%.  Een knieën killer dus. Op het 'pad' liggen kleine losse stenen, gruis en rotsen. Een zeer gevaarlijke combi. Op de hele route heb ik nog geen hekje, ketting of waarschuwingsborden gezien. Ook hier niet. Terwijl er toch duizenden wandelaars lopen per jaar. Er zijn in al die jaren 12 mensen verongelukt op de trail. Ik kan het me voorstellen.

Ook ik maak een glijer en val op mijn knie. Gelukkig bezeer ik niks. De vermoeidheid gaat meespelen. In volle concentratie dalen we lager en lager. Rechts van ons een diepe afgrond waarvan de wanden loodrecht naar beneden gaan. Wow, dit is ongelooflijk. We zien Theth ver beneden in het dal liggen maar het duurt nog een paar uur en 2 rustmomenten  voordat we er zijn. Rien heeft echt het verst gelegen guesthouse uitgekozen. We moeten het hele bergdorp door. We zien dat er volop gebouwd wordt en er zijn vele campings. Theth is ontdekt door het tourisme. Het is een ideale startplaats voor dagwandelingen. 

'sAvonds krijgen we een redelijke maaltijd. Rijst, kip, soep, brood, een slappe gebakken paprika, een gortdroog koekje, salade en een cakeje. Nu lekker douchen en het tentje in.

Na een fijne nachtrust, ik slaap beter in mijn tentje dan thuis, nemen we een goed ontbijt in het guesthouse. Ik liep al een paar dagen met de gedachte om in Theth te stoppen.  Mijn benen gingen eerder flink protesteren na 2 pittige wandeldagen. Nu hebben we weer 2 zware wandeldagen achter de rug maar ik moet zeggen dat ze aardig hersteld zijn. Ik heb dus besloten om de tocht af te maken. Met goede moed beginnen we dus met zijn 3en aan de laatste etappe. We lopen door het dorp terug naar de route. Bij een kiosk kopen we nog wat snacks voor onderweg en treffen daar 2 bekenden aan. Je komt regelmatig dezelfde hikers tegen. Rien zit weer op de praatstoel terwijl Mike en ik willen lopen. 

Het eerste deel gaat stevig omhoog. Theth is een populaire startplaats voor dagtochten en dat zullen we ook merken. Op de trail is het druk. Heel druk. We klimmen omhoog en lopen langs een paar koffietentjes. Die hebben we eerdere dagen zelden gezien. Na 1,5 uur klimmen doen we maar mee en gaan op een terrasje zitten voor een koffie. Mijn tent hang ik zolang te drogen want die was nog nat. Wat weer opvalt zijn de vele Nederlanders. We herkennen ze vaak al van een afstand.

Het is een lange klim naar het hoogste punt. Theth in het dal, wordt steeds kleiner.  We boffen weer enorm met het weer. Een strakblauwe lucht en het is erg warm. Ik zweet me kapot. Af en toe haal ik een dagwandelaar in. Dat voelt goed, we lopen dus echt niet heel langzaam met onze grote rugzakken.

Op. Het hoogste punt is het druk. Mijn god, hoe zal het hier in het hoogseizoen zijn? En dan komen er ook nog een 10 paarden met een lading tassen langs over het smalle pad. Hoe dan? Na een korte rust gaan we afdalen. Weg van de drukte want de dagwandelaar gaan weer dezelfde weg terug. Aan de andere kant van de berg is het minder begroeid. Het smalle pad ligt tegen de schuine helling. Op sommige stukken is het goed uitkijken. Op dit traject zijn eerder al eens mensen naar beneden gestort. In mei 2023 zijn hier nog 2 meden omgekomen. Er staat een gedenkteken. Dat is wel even lastig. Het is ook voor het eerst dat we een waarschuwingsbord en touwen om je aan vast te houden zien. De meeste ongelukken zijn gebeurd wanneer er nog sneeuw lag. Dat is nu niet het geval maar ook op de steentjes kan je makkelijk uitglijden. Zo maakt Rien later op de dag een uitglijder en bezeerd zijn elleboog. 

De uitzichten zijn weer schitterend. Soms lijkt het zo onecht. Dit zie je alleen maar op postkaarten of schilderijen. Geconcentreerd op het pad dalen we verder af. Een misstap kan fataal zijn. 

Onder ons ligt een droge rivierbedding. De Valbona rivier meen ik. Deze zal ons naar de eindbestemming leiden. Wanneer we aardig afgedaald zijn, lopen we plots weer langs een bar. We treffen er 6 mensen die we kennen en bestellen een mountaintea met honing. De bar is nog in aanbouw. Een man komt met een gigantisch grote takkenbos aan wat als dakbedekking moet dienen.

De witte stenen van de rivierbedding verblinden ons. Het is warm. Vader, moeder en zoon, die we ook eerder zijn tegengekomen, zijn aangehaakt. Met zijn zessen lopen we richting Valbano. Hoewel het langzaam daalt, is het lastig lopen over de keien en kiezels. Dan bereiken we het asfalt. De laatste kilometers naar ons eindpunt.  

Trots en voldaan bereiken we het guesthouse. De wandeltocht zit erop De rugzakken gaan af en de tentjes zetten we in de tuin van waar we een mooi uitzicht op de bergen herben.Nu een warme....helaas koude douche. Ach ja, ik heb al een paar keer koud moeten douchen. Op het moment zelf niet fijn maar daarna voel je je herboren....hou ik mezelf voor. Om 7 uur zitten we met het gezin, dat ook hier overnacht, aan een grote ronde tafel. Het staat vol met eten. Het ziet er lekker uit. We eten te veel maar dat mag want we hebben het verdiend.