Een hele zware eerste dag

Het is dinsdag ochtend 5 uur. We pakken onze spullen in want het plan is om om 6 uur te vertrekken. Blijkbaar doen hikers dat dus ik pas me aan. We maken nog even een koffie en vertrekken. De zon schijnt alweer en al snel gaan de truien uit. Na een stukje over de weg slaan we rechtsaf en begint de lange klim. Vandaag zal een heel zware dag worden met maar liefst meer dan 1200 hoogtemeters. 

We lopen over een rotsig smal pad omhoog. Iedere stap is zwaar. Na een half uur vraag ik mezelf af waar ik aan begonnen ben en begin ik te twijfelen of ik dit wel kan. Heb ik mezelf niet overschat of de route onderschat. In Nederland maak ik zonder probleem wandelingen van 30-35 km….zelfs met backpack. Maar dit is toch wel even wat anders. 

Ik prik mijn wandelstokken voor me in de grond en trek en duw mezelf omhoog. De wandelstokken heb ik mee om in balance te blijven met zo’n zware rugzak maar ook om mijn benen een beetje te ontlasten. Met mijn “handicap” is zware inspanning eigenlijk niet verstandig maar je moet toch zelf ondervinden wat wel en niet kan. En ja, ikbenernbeetje eigenwijs.

We klimmen langzaam omhoog. Hoger en hoger, en zien de huisjes in de vallei steeds kleiner worden. Het is verbazingwekkend hoe snel we op grote hoogte zitten terwijl we zo  langzaam vooruit komen. Het landschap wordt steeds kaler. We zitten boven de boomgrens. De laagjes kleding gaan een voor een uit. We moeten grote inspanning leveren om met de zware rugzakken de helling op te komen. Zodra we een bergrug over zijn, ligt er een mooi groene vlakte voor ons. Het veld staat vol met bloemen. Hier pauzeren we. We maken koffie en eten wat. Net wanneer we willen vertrekken gaat het hevig regenen. We hadden de lucht al zien betrekken. Het weer kan heel snel omslaan in de bergen. Truien aan, regenpakken aan. Mike ziet een houten hutje en we besluiten daar snel naartoe te gaan om te schuilen want de temperatuur is ook met 15 °c gedaald.e Het pad naar het hutje is erg steil en daar ga ik. Ik glij weg met mijn schoen en ga onderuit. Languit in de bagger. Gelukkig heb ik mijn regenbroek aan en zit niet mijn wandelboek met het vuil. Na de bui komt de zon weer tevoorschijn. Zo snel kan het gaan.

We klimmen verder omhoog. Soms is het klauteren over de rotsen met handen en voeten. Wow, dit had ik niet verwacht. Het landschap is geweldig mooi. Zeker met die blauwe lucht. Wat hebben we een mazzel maar wat is het afzien. Op een gegeven moment moeten we een stuk over sneeuw lopen.ik vind het te gevaarlijk wat het ligt op een schuine helling. Het is makkelijker om om de sneeuw heen te lopen. Een stuk veiliger. We passeren een grot. Het is er ijskoud maar Mike en Rien moeten natuurlijk weer even in de grot kijken. Er ligt wat ijs op de grond waardoor Rien bijna onderuit gaat en meter naar beneden zou storten. Was het bijna einde oefening geweest.

Ondertussen zien we ook wat andere hikers aankomen. Ze lopen dezelfde richting op dus die gaan we de komende dagen vaker zien. Hoewel de route van Valbano naar Cemec slechts 15 km is, raken we alle drie uitgeput als we de laatste top overgaan. Mike en Rien, die toch al wat mountainhikes gedaan hebben, vinden dit toch ook best heftig. Pfff, ligt het dus niet aan mij dat ik bijna geen stap meer kan zetten. De laatste kilometers zijn het zwaarst. We dalen af een bosgebied in en na meer dan 10 uur onderweg te zijn geweest, 

Mike en ik zetten onze tentjes naast het guesthouse. Rien heeft een kamer.  'sAvonds zitten we met nog 15 andere hikers aan een lange tafel aan het avondeten. Grote pannen rijst, groenten, kippenpoten en een bakplaat met een typisch Albanees gerecht met spinazie staan op tafel. Bijna alles gaat op. Wanneer ik bij mijn tent aankom, zie ik dat Mike z'n tentje weg is. Hij heeft toch voor de slaapzaal gekozen want het regent. Ik kruip wel mijn tentje in. Er moet er toch één de stoerste zijn.

De volgende ochtend wordt het ontbijt, op verzoek, om 6 uur serveerd. Je ziet dat de beheerder hun best doen en het trots presenteren. Een zoet cakeje, gekookt ei, gefrituurd deegdingetje, schapenkaas, jam, tomaat, komkommer en oud brood. Oja, en een kop koffie(ik vind het niet te zuipen) We mogen ook nog een lunchpakketje maken. 

Vol goede moet beginnen we aan dag twee. Eerst een paar keer een beekje overspringen en daarna gaat het weer omhoog. En hoger en hoger door een bos. Goed kijken waar je je voeten zet op de steile paden bezaaid met blad. Eenmaal boven gaat het geleidelijk op en neer. Het is mistig en daardoor frisjes. We zitten in een totaal ander landschap. De uitzichten zijn ook nu weer geweldig. De mist maakt het speciaal. Na een paar uur wandelen gaan nemen we een pauze om koffie te zetten en het lunchpakketje aan te breken. De hikers die we in het guesthouse hadden ontmoet, komen verspreid voorbij. 

Wanneer we verder gaan, wordt het nog mistig er. Gelukkig blijft het wel droog. Niet veel verder is zomaar ineens een soort van bar. De schuiven aan aan de grote tafel waar meer hikers zitten en bestellen een drankje. Het merendeel is Nederlands of spreekt Nederlands. Toevallig.  De zon breekt door en de mist is weggetrokken. We starten met het laatste stuk naar Doberdol.  Nog steeds door een vrij groen gebied. De hellingen zijn begroeid met loof en naaldbossen en her en der is een groen weideveld vol bloemetjes. 

Doberdol ligt op ca. 1000 m hoogte. Het bestaat uit een paar guesthouses. Wij overnachten op de eerste die we tegenkomen tegelijkertijd met een grote groep. Mike en ik planten de tentjes weer en Rien mag in een houten hutje slapen. Het is een drukte in de eetruimte. De maaltijd die we nu krijgen is niet geweldig. Soep, rijst, brood en een bordje met tomaat, komkommer, een slappe paprika en een soort kaasbroodjes. Jammer dit. Ik mis een stukje vlees en de rijst is zo smakeloos en droog dat ik het niet naar binnen krijg. Hopelijk is het ontbijt wel goed want ik heb honger.