Hobbelen, rammelen en stuiteren.

Ik stond op de campsite in Kerlingarfjöll en had die middag een pittige wandeling gemaakt. Na het eten heb ik nog een kleine wandeling gemaakt naar de pool. Een natuurlijke pool die verwarmt is door een bron. 

Smorgens hoor ik wat spetters op de tent maar gelukkig blijft het bij die paar. De zon komt even later door. Wat heb ik een mazzel met het mooie weer! Ik sta op een zeer populaire camping maar nu is het erg rustig. Er staan slechts 11 tentjes en wat bakbeesten van 4-wheel-drives. Het zal misschien met dat zogenaamde "killervirus" te maken hebben. Het tourisme wordt hierdoor flink ontmoedigd. Maar ik vind het niet zo erg dat het overal rustig is. 

Ik fiets de 10 kilometer weer terug naar de f35. Ik daal nu langzaam af maar dat is nog gevaarlijker over deze weg met veel losse kiezels, grit en gaten. Je moet continue op de weg letten terwijl het landschap om me heen zo schitterend is. Ik vervolg de route naar het noorden. Links en rechts van me zie ik nog steeds de gletsjers. Mijn benen voelen redelijk oke ondanks de hike van gister. Dat is maar goed ook want het wordt een pittige dag. De gravelweg wordt steeds slechter. Veel wasbord en losse kiezels. Wasbord is verschikkelijk. Dat zijn ribbels in het wegdek. Je hobbelt werkelijk van je zadel af als je hier te snel overheen fietst. 

Ik passeer een fietser met pech. Ik vraag of hij hulp nodig heeft. Het blijkt een nederlander te zijn. Zijn schijfrem loopt aan dus het is niks ernstig. Nog geen 3 km verder tref ik een Poolse fietser. Hij is ook op weg naar Kerlingarfjöll. Ik vertel hem over de mooie wandeling maar als hij zegt dat hij alleen zijn fietsschoenen heeft, raad ik het hem sterk af. 

Ik sla links af naar Hveravellir en fiets nog 2 bultjes over. Ook hier is een geothermisch veld met warmwaterpool en stinkgaten. Het groepje fatbikers wat mij 30 minuten geleden met een noodgang inhaalde, is daar ook. De mannen liggen op het terrasje bij het restaurantje met hun benen omhoog. Ze komen uit canada en fietsen dwars door ijsland van oost naar west. Ze worden gevolgd door een filmploeg die in een enorme monstertruck meerijd. De banden van dat ding zijn zeker 1,5 m hoog. 

Ik doe eerst een bakkie in het restaurant en loop dan een rondje tussen de borrelende en stinkende pooltjes en gaten. Na wat ik gister heb gezien, is dit niet heel bijzonder. Maar toch leuk. 

Ik hobbel, rammel en stuiter nog een 20 km door over de f35. De gletsjers liggen achter me en voor me is een kaal en glooiend landschap. Er loopt een riviertje. Aan de oevers van de rivier groeien mossen en grassen waardoor deze als een groene slinger door het bruin/oranje stenenveld gaat. Her en der lopen wat schapen. Het is half 8 wanneer ik mijn tentje een stukje van de weg opzet. Na een pasta maaltijd kruip ik in de slaapzak want het koelt razendsnel af. De zonsondergang is prachtig.

Ik verbaas me er steeds weer over hoe stil het is 'sochtends. Je hoort werkelijk niks. Volgens mij leven hier ook bijna geen dieren...op die schapen en vliegen na. Heel soms zie ik een vogel en ik heb al een paar keer een spin in mijn tent gehad maar verder is er geen wildlife. 

Het is maandag en ik begin aan het laatste stuk van de f35. Het is 10 uur en er is nog geen auto voorbij gereden. Voor me ligt het stuwmeer Blondulón. De weg had er leuk langs kunnen liggen maar deze gaat de heuvel op naar een uitzichtpunt. Het wegdek is nog steeds akelig slecht. Keien, wasbord en grind. Maar de zon schijnt weer dus mij hoor je niet klagen. Ik passeer 2 waterkrachtcentrales en dan is er plots asfalt en een flinke afdaling. Aaaah, wat is dit fijn. Ik zie ook weer boerderijen en paarden en landbouw. Na een lichte klim rij ik de ringweg 1 op. De weg klimt nog even door om vervolgens af te dalen naar Varmalid. Bij de tankstation, wat ook een kleine supermarkt is, koop ik wat lekkere dingen. Dat heb ik wel verdiend. Ik overnacht op de camping.....tussen de bomen?!

Sochtends kom ik traag op gang. Het is koud en mistig dus ik blijf nog even liggen. Het is half 11 wanneer op de fiets zit. De mist trekt heel langzaam weg. Ik volg nu de ringweg en het valt reuze mee kwa drukte. Eigenlijk is het hartstikke stil. De zon breekt door. Er volgt een lange klim naar 550 m. Ik zie kleine watervallen op de rotspartij. Zodra ik in de afdaling ga, voel ik een frisse tegenwind. In het dal verspreidt staan boerderijen met rode en blauwe daken. Voor me een berg met nog wat plukken ijs. Het is of ik door een ansichtkaart fiets. Na 100 km bereik ik Akureyri, de hoofdstad van het noorden met bijna 20.000 inw. Een ijslandse stad ziet er somber uit. Geen grote gebouwen, mooie kerken of gezellige pleinen. Het is dat er een Bonus is (goedkoopste supermarkt) anders was ik niet eens gestopt. Er is ook een camping in de stad maar deze is leeg en ongezellig dus fiets ik door naar de volgende net buiten de stad. Deze heeft een verwarmde relaxe ruimte waar ik de avond doorbreng.