Stille wegen, lege campings

Het is vrijdagochtend en ik sta op een boeren camping in Sygny-Le-Petit. En ja, de zon schijnt. Eindelijk! Op het gras zit ochtenddauw wat glinstert in de zon. Om 8 uur komt de boer mijn baguette brengen die ik gisteren besteld had. Er gaat niks boven vers brood in de ochtend.

Wanneer ik mijn fiets heb beladen, komt de Nederlandse vrouw die op de camping, staat weer een praatje maken. We hebben het over 's-Gravendeel (waar zij woont), fietsenzaken, nieuwe heup, fiets- en auto ongelukken, blikvoer, dwarslaesies en melanomen. Ruim 3 kwartier later vertrek ik dan.

Hoewel ik nu in de Ardennen fiets, is er toch veel boerenland. Graanvelden en graslanden met allerlei soorten koeien. Bruine koeien, zwart wit koeien, dikbillen en koeien met enorme horens. De heuvels worden wat hoger en steiler en eenmaal boven heb ik een geweldigevuitzichten over het landschap. De lucht is weer wat dichtgetrokken maar het is toch helder genoeg om tot ver te zien. Soms fiets ik door een bosgebied waar wandelroutes zijn. Plots zie ik een vos op de weg lopen. Hij heeft mij niet direct in de gaten maar zodra die mij ziet, rent hij weg. 

De route slingert door het landschap en door kleine dorpjes. Vaak is er niet eens een winkeltje in het dorp maar een kerk is er altijd. Ook passeer ik een oud klooster. Wanneer ik even een koffieshop hou, zie ik dat het al half 5 is. Er staat slechts 75 km op mijn teller. Soms heb je van die dagen dat je maar langzaam vooruit komt. Vandaag is zo'n dag. De camping is 13 km verderop. De volgende camping is 32 km verder dus ik pak deze. Het terrein is bijna leeg, op 2 campers na. Nota bene Nederlanders. Later komt er nog een Franse motorrijder bij.

De volgende ochtend zit ik weer rond half 10 op de fiets. De zon komt voorzichtig door. Ik bevind me in de vallei van de Aisne. Ook hier is het stil en verlaten. Een kudde koeien kijken op wanneer ik voorbij fiets. Ze volgen me tot ik voorbij ben. Na een afdaling kom ik bij het Canal-des Ardennen en vervolgens klim ik weer langzaam omhoog.  Het is constant klimmen en dalen. Wanneer ik door een bosgebiedjes fiets hoor ik geknor. Links van me zie ik 2 zwijnen tussen de bomen. Ze huppelen snel weg. In Grandpre kan ik eindelijk weer boodschappen doen en ik hou meteen een pauze. 

In deze regio zijn vele herdenkingsmonumenten en begraafplaatsen van de eerste wereldoorlog. Zo rij ik langs een imposante Amerikaanse begraafplaats waar 15.000 militairen liggen begraven. Het is enorm. Wanneer ik mijn fiets tegen de zijkant van de trap zet, komt er meteen een gendarmerie aan. Ze vraagt: 'Is that your bike?' 'yes, It is. Nice bike, hé!' zeg ik met een glimlach. Deze mensen moet je altijd te vriend houden... Ze bekijkt hem goedkeurend maar zegt ook dat ik hem tegen de boom moet zetten. Even moet ik weer denken aan dat moment dat we de fietsen achterlieten bij de Hoover Dam in de USA. Toen stonden er 3 agenten bij de fietsen omdat ze dachten dat er misschien wel een bom in een van de tassen zou zitten. Maar dat zal hier niet het geval zijn. 

Ik passeer het gezellige plaatsje Doulcon. Het is er druk en er is een grote camping. Toch staan er een hoop panden leeg. Ik fiets door 2 schitterende, brede dalen en kom zowaar 2 keer fietsers tegen. Ze volgen de Oude Wegen route die ik zo'n 25 jaar geleden ook eens gefietst heb. Hoewel de zon maar af en toe schijnt is het wel 26°C. Er staat bijna geen wind. Na een pittige klim bereik ik Montmedy. De citadel van Montmedy zag ik een paar km terug al op de heuvel. De camping is naast de citadel dus ik moet nog even flink klimmen. Ik had verwacht dat er hier wel meer kampeerders zouden zijn, aangezien de Oude Wegen Route hier ook loopt. Maar er staat slechts 1 caravan. Op het mooiste plekje zet ik mijn tentje op even later heb daarna een Wim Hof moment. De boiller is namelijk kapot. Na gegeten te hebben, maak ik een wandeling door de straatjes van de citadel.