Het perfecte land

Zondag 27 juni. Gisteravond, toen ik al in mijn slaapzak lag, werd er plots vuurwerk afgeschoten in het dorp in het dal. De camping lag een stuk hoger dus ik keek er op neer. Smorgens vroeg hoor ik weer gespetter op het tentdoek. Ik zit een spannend boek te lezen dus ik blijf lekker doorlezen. Ik eet mijn ontbijt en wanneer het uitgespetterd is, stap ik op de fiets. De weg waar ik gister omhoog moest, daal ik nu af. Oei, vanaf deze kant zie ik hoe steil het eigenlijk is. Vandaar dat het me gister zoveel moeite kostte om naar boven te komen. 

Na een kilometer of 15 kruis ik de Frans Belgische grens en zit ik al snel in een bosgebied. Er stromen kleine riviertjes rechts van de weg. In het mooie plaatsje La Haga  is een rommelmarkt. Volgens mij is dat een zondag traditie in deze streek want in het volgende dorp is het ook. Na La Haga gaat de route over een wat drukke weg. Nou ja, druk....wel in vergelijking met die doodstille wegen die ik achter me heb. Wanneer ik het bosgebied verlaat kijk ik weer uit over de boeren akkers in het heuvelland. Na Messancy fiets ik al snel de grens België Luxemburg over. Wat een verademing! Glad geasfalteerde wegen. Waarom kunnen de Belgen niet asfalteren? De wegen in België zijn vol gaten, bobbels en scheuren. Hier in Luxemburg is het perfect. Ook de dorpen en huizen zijn netjes. De deuren en kozijnen zitten strak in de lak. Luxemburg heeft een mooi fietsnetwerk wat met bordjes wordt aangegeven. Langs de routes staan nette bankje, zonder groene aanslag, die uitnodigen om pauze te nemen. Ik zou op ieder bankje wel even willen zitten. Luxemburg is perfect en het mooiste van alles is....de zon komt nu ook door!!

Ik krijg nog een paar pittige klimmetjes voor de kiezen op mijn route naar de stad Luxemburg.  Ik ga de stad niet door maar blijf ten zuiden. Via Leudelange rij ik naar Alzingen, waar de camping is. Bij aankomst zie ik al snel dat ook de camping perfect is. Alles netjes. Met zorg gesnoeide heggetjes geven de plekken aan. Het grasveldje waar ik moet staan is knalgroen. Er staan houten bankjes, er is wifi en het sanitairgebouw is superchoon en modern. Whooh, een oase!

Naast mij staat een ouder Nederlands stel. Ook op de fiets. Ze rijden een deel van de route die ik ook volg. De man is erg geïnteresseerd in mijn tent en mijn wiebelstoeltje. Volgens mij gaan ze die meteen ook bestellen.

Smorgens hoor ik weer getik op de tent. Regen!?  Gelukkig is dit voor kort en breekt de zon weldra door. Wanneer ik op de fiets zit wordt ik ingehaald door Albert. Hij maakt een dagtocht en gaat dezelfde kant op dus haakt een stuk aan. De route die ik volg over de stille weggetjes kent hij nog niet dus hij vind het maar al te leuk. Albert is gepensioneerd en heeft sinds 1 jaar een e-bike. Hij fiets regelmatig en is erg geïnteresseerd naar mijn reizen. We volgen de Moezel. Links en rechts zijn de heuvels bekleed met wijngaarden. Af en toe passeren we een kleurrijk dorp. In Remich eten we wat op een terrasje. Ik neem een salade voor extra vitamientjes en Albert een pasta. Na de cappuccino doe ik wat boodschappen en we vervolgen de route. Hij fiets mee tot Wasserbillig. In heel Luxemburg is maar één veerpont en die vaart hier op de Moezel. We varen over en onze wegen scheiden. Ik vervolg de route langs de Sauer. Albert stapt op de trein terug naar Luxemburg stad.

Er ligt een fietspad langs de Sauer, net zoals er langs de Moezel was. Dat is heerlijk fietsen. Regelmatig is er een rustplek met bankjes. De rivier is de grens tussen Duitsland en Luxemburg. Ik rij aan de Luxemburg kant. Bij Minden ga ik Duitsland in. Het is hier bosrijk. Even later rij ik weer door het weidse dal van de Sauer. Een leuke afwisseling.  Na een pauze volg ik de Prum Randweg van Irrel naar Neuerburg. Rechts liggen grote velden waar hop groeit. De wijngaarden heb niet meer gezien sinds ik de Moezel verliet. 

Ik merk dat ik er een beetje doorheen zit. Het klimmen gaat moeizaam. Gelukkig heb ik een klein verzet dus peddel met 7 km/uur omhoog. Op een heuvel neem ik nog maar eens pauze. Pff, ik hoop dat het vanaf hier wat minder klimmen wordt. Het laatste stuk naar Neuerberg valt gelukkig mee. De camping ligt net voorbij hét mooie stadje. Het is half 8 wanneer ik daar aankom. Ik druk op de bel bij de receptie. ik heb geoefend om in het Duits te vertellen dat ik een kampeerplekje wil voor een nachtje. Om de hoek verschijnt een man met een druk keffend hondje. 'Wat mot je?' Hm, verstond ik dat nou goed? Ik sta een beetje verbaasd te kijken. 'Kom je kamperen?' zegt de man. Oh, hij spreekt toch nederlands. 'Ehh, ja ik kom net aan' zeg ik. 'Ja, sorry...sorry' zegt de man. 'Mijn hoofd zit vol. Ik ben in de war...ik ben er niet bij...en die bel...en die hond...en....,' Hij ziet er ook verward uit. Loopt heen en weer en houd zijn bezwete hoofd vast met beide handen. Wat is dit nou? Op dat moment komt zijn vrouw aangelopen. Die is gelukkig niet in de war. Ik zoek een plekje, zet mijn tentje op en na het eten lees ik nog wat. Het is al donker.  Plots zie ik vuurvliegjes rond mijn tent en het kleine beekje waar ik bij sta. Het lijken kleine elfjes die langzaam door de lucht zweven. Wat een fijne afsluiting van de dag.