Wat een blamage!

Beste volgers.

Hier weer een nieuwe blog en dat betekend dat ik weer op de fiets zit voor een lange tocht. Dit keer ging het allemaal niet zoals ik gepland had.  Daarover later meer.

De route maak ik altijd van te voren en zet ik in mijn gps. Ook deze keer heb ik dus weer een route gemaakt. Het is een aaneenschakeling van verschillende bestaande routes. Duitsland heeft vele fietsroutes. Ik had al een overzichtskaart gekocht waar alle fietsroutes in staan getekend. Wow, ik kreeg spontaan keuzestress. Maar ik denk dat ik nu toch een aardige route heb. Mijn plan is om vanaf huis te starten(ik wilde persé geen gedoe met vliegen of ov). Via Bladel fiets ik naar Maastricht en vervolgens pak ik de pelgrimroute naar Koblenz. Dan neem ik de Lahntal radweg, de Eder radweg en de Weser radweg door Duitsland naar het noorden. Deze 3 routes staat in de top 10 van mooiste routes dus ik verwacht wel wat van van.

Als alles  vlot verloopt zal ik tot aan de noordzee fietsen en de North Sea Route richting  NL terug nemen. Mocht ik het niet redden dan sla ik bij Bremen af richting Nederland. Ik ben lang geleden eens door Zuid Duitsland gefietst en ook heb ik de route naar Praag gedaan....ook lang geleden. 2 jaar terug volgde ik nog een stukje van de Rijnroute maar Duitland is voor mij dus nog niet zo bekend.

Vanaf de eerste dag was het echter al een blamage. Ik werd zaterdag ochtend wakker en voelde me niet fit. Na wat getreuzel zat ik eindelijk om half 11 op de fiets en verliet vlaardingen. Al snel merkte ik dat ik weinig kracht in mijn benen had en daarbij kwam ook nog eens...er stond een oosterwind. De temp. van 35°C maakte het er niet gemakkelijker op. Mijn doel voor de eerste dag was Bladel, 120 km. Erg ambitieus maar voor mij best haalbaar.

Het fietsen viel me steeds zwaarder en een kleine klim over een viaduct of tunnel uit, ging met moeite. Maar ik moest doorzetten. Na een pauze, stapte ik weer op de fiets. Ik had inmiddels 50 km afgelegd. 50 moeizame kilometers. Ik probeerde mijn gedachtes positief te houden want dat kon nog wel eens helpen. Maar toen......ik bedacht me dat ik mijn paspoort vergeten was. Oei, mijn paspoort! Hoe kon ik zo dom zijn. Tja, ik vertrek vanaf huis en dan denk je er niet altijd aan. Dom, dom, dom. Nou je snapt wel dat ik er mentaal inmiddels ook doorheen zat. De twijfel wat te doen.

Even voorbij Terheijden besluit ik op een camping te overnachten. Een mooie camping met vele luxe, glamping noemen ze dat. Er staan houten hutjes, er is een ontspan ruimte, een koffie corner, een koelkast met koude drankjes en een luxe sanitairgebouw. Mijn tentje mag ik opzetten onder een pruimenboom. Pfff, wat een dag. Ik ga een nachtje goed slapen en dan een beslissing nemen, wat te doen.

De volgende ochtend stap k na een ontbijtje weer op de fiets. Ik heb besloten om terug naar huis te gaan. Ik durf de gok niet te wagen om zonder paspoort door duitsland te fietsen. Hoewel er in Albanië niet één keer om is gevraagt, was dat tijdens mijn tocht naar zwitserland wel anders.  Ze zullen erom vragen bij campings. Dus tja, het is 65 km terugfietsen en het gaat gelukkig wat vlotter dan op de heenweg. Eenmaal thuis plof ik op mijn bed. Zo moe!

De volgende ochtend wordt ik pas om 10 uur wakker. Ik hoor dat het regent en blijf nog liggen. Ik heb bijna 12 uur geslapen. Wow,dit had ik nodig. De afgelopen 6 weken was het ook erg druk op mijn werk en sliep ik slecht dus dat komt er nu allemaal uit denk ik. Ik blijf vandaag nog thuis. Morgen kan ik vroeg vertrekken. Mijn fiets staat klaar.