10.000 houten kruizen

De groot deel van de grens tussen de polen en de Oekraïne en de grens tussen Polen en Wit Rusland is bepaald door de rivier de Bug. Nu volg ik globaal die grens, al 100-en kilometers lang. Echter heb ik die rivier tot op heden nog niet gezien. De Bug Valley is de naam van het gebied waar ik fiets. De gravel-,zand- en keienpaden heb ik achter me gelaten. Ik fiets nu voornamelijk over asfaltwegen. Ook de bossen mis ik. De dorpjes hebben vaak meerdere mooie kerken; katholieke en orthodoxe, en een park. Tussen de dorpen is er weinig. Ik kom 2 duitse, jonge meiden tegen die een stukje van de Green Velo fietsen. Ze zijn erg enthousiast over hun eerste fietstocht en willen van mij alles weten. Waar ik allemaal heb gefietst en hoe ik alles doe. Ze mopperen wel over de slechte wegen en zijn een beetje wanhopig als ik ze vertel wat hun nog te wachten staat. 'sMiddags zet ik muziek op...en dan weet je wel waarom....lange rechte asfaltwegen langs mais- en grasvelden. Beetje saai.

Na een nachtje in het bos te hebben gekampeerd, fiets ik verder naar Jaow Podlaski. Er staat een grote katholieke kerk waar een preek wordt gehouden. Tussedoor klinkt monotoon gezang. De mensen zitten tot buiten voor de kerk. Ik kom erachter dat de winkels dicht zijn. Vorige week was dat niet het geval op zondag. Gelukkig mag ik mijn bidons vullen bij het ijssalon waar ik koffie drink. Op weg naar Mielnik steek ik de rivier Bug over, daar is die dan eindelijkl! Het pontje wordt op mankracht met een klos naar de overkant getrokken. Er staan 2 auto's op dus het gaat tergend langzaam. Nou heb ik geen haast want vandaag fiets ik niet heel lang door. Ik wil vroeg in de middag op de camping in Mielnik aankomen. De camping is echter niet wat ik verwacht had. Het is een veldje met huurcabins en er is geen toezicht. De houten tafel staat vol lege bierflesjes en er hangen wat mannen rond. Dit wordt hem niet. Wanneer ik evenlater bij Grabarka fiets, vind ik een mooi plekje in het bos waar ik de rest van de middag doorbreng met lezen in het spannende boek 'Horen, zien en zwijgen van J. Barker. Ik krijg gezeldschap van een nieuwsgierige eekhoorn. Mijn voedselvoorraad is schaars. Ik heb nog wat brood, cupasoup, een half zakje nootjes en havermout. 

Al vroeg in de ochtend zit ik weer op de fiets. Een paar kilometer verder staat een Orthodox bedevaartsklooster Het klooster staat op een heuvel middenin het bos tussen een verzameling van 1000en, misschien wel 10.000 houten kruizen. Het schijnt dat er begin 18de eeuw een epidemie heerste en men geloofde dat door het plaatsen van zo'n kruis men behoud was tegen deze ziekte. Het ziet er bizar uit. Wanneer ik de kapel in wil lopen, komt er een non(?) in een donkerbruin gewaad om de hoek tevoorschijn. Ze draagt een grote kap waardoor haar gezicht moeilijk te zien is. In de kapel staan 2 nonnen te zingen wat de duistere sfeer een beetje doorbreekt.  Wanneer ik mijn bidons heb gevuld met fris, heilig water uit de bron, vervolg ik het zandpad.

De wegen zijn bar slecht. Zandwegen, gravel maar ook kilometers aan wasbord. Met wasbord bedoel ik ribbels...lijkt op zo'n ding waar men vroeger de kleding op schoon schobte. Sneller dan 10 km/uur ga ik niet want anders rammelt de hele boel, incl. ikzelf, aan goort. Oja, en dan heb je ook nog de keienpaden. Op deze wegen is fietsen onmogelijk en fiets ik door de berm. Al met al een avontuurlijk en uitdagend stukje van de Green Velo...ik hou daar wel van. 

Aan het eind van de dag kom ik aan in Bialowieza. Dit plaatsje ligt midden in het nog enige europese oerbos en er leeft een populatie  bizons. Ik blijf hier 2 nachtjes op de camping staan. De eigenares van de camping is een oude vrouw die heel krom loopt. Ze neemt de tijd om te vertellen wat hier allemaal te doen is. Ze spreekt een beetje duits en engels door elkaar. Ik ga morgen een beetje relaxen, wandelingetje maken en ik ga op zoek naar een wilde bizon. Of ik er een ga zien, lezen jullie in mijn volgende blog