Lavavelden, stoom en zwavelgeur

Akureyri de hoofdstad van het noorden. In mijn vorige verhaal schreef ik dat er niks bijzonder was om voor te stoppen. Ik ben vanmorgen toch nog even door de stad gefietst. Ik moest zowiezo terug om het fjord over te steken. En ik moet me corrigeren, het was toch wel de moeite waard om een rondje te rijden. Ik paseerde een mooie kerk, leuke houten huizen, een winkelstraat en een haven. Via een dam geraak ik aan de andere kant van het fjord. De rondweg 1 gaat vervolgens door een tunnel van 7,5 kilometer lang. Nou heb ik in Noorwegen al eens door een tunnel van 7 km gefietst....dat is iets wat je maar één keer wilt doen in je leven. Dus nee, ik fiets de berg wel over via een alternatieve route. De tunnel is overigens verboden voor fietsers. Het wordt een lange klim, maar het zonnetje schijnt alweer dus ik geniet van het uitzicht. Na een klim komt een afdaling en even later rij ik weer de 1 op. Links een hoge bergrug met plukken sneeuw en watervallen. Rechts loop een rivier. Ik passeer het meer Ljösavatn, waar ik lunch, en Godafoss. Godafoss is een grote waterval. Aan de enorme parkeerplaats te zien is dit een populaire toeristenspot maar nu staan slechts 4 auto's. Er volgt weer een pittige klim. De koude tegenwind begint me parten te spelen. Het is 4 uur en ik heb pas 65 km gemaakt. Ik bedenk dat ik op de eerst volgende camping blijf. Wildkamperen gaat hem niet worden. Langs de 1 staan aan beide kanten van de weg afscheidingen. Ik vraag me af waarom. Is het voor de schapen? Nee, die lopen ook aan de andere kant van het hek. Is het prive grond? Ik weet het niet maar het maakt het de eenzame fietser heel lastig om een kampeerplekje te vinden.

Wanneer ik de top bereik van de klim gebeurd er iets wonderbaarlijks. De weg buigt iets naar het zuiden, de wind buigt ook iets naar het zuiden en ik heb plots de wind in de rug! DAT verandert de zaak en ik besluit die 40 km nog door te fietsen naar Mivatn. Aan de zuidkant fiets ik rond het meer Mivatn. Wat een geweldig landschap ineens. Kleine kraters, lavavelden en mooie oevers. Hoe moet ik het uitleggen...?... Het lijkt of de stenige grond helemaal omgewoeld is. Ik zie hele vreemde, donkere, rotsige formaties. Heel bijzonder dit. Jammer van die zwermen vliegjes die rond mijn hoofd blijven dansen. 

In Reykjahlid zet ik mijn tentje op met uitzicht op het meer. De grote(te dure)camping is zo goed als leeg. De eigenaar vertelde me dat het normaal gesproken vol staat maar sinds de reisbeperkingen nog meer aangescherpt zijn is het tourisme drastisch verminderd. 

Ik blijf  2 nachtjes hier. Ik ben wel toe aan een rustdag. Smiddags stap ik toch nog even op de fiets om naar Namafjall, een geothermisch gebied, te gaan. Overal komt stoom uit de grond en zijn borrelende modderpooltjes. De geur van zwavel is enorm. Er is ook een berg die je kan beklimmen voor een mooi uitzicht. De klim is erg steil en al snel glij ik uit en val op mijn knie en elleboog. Ik heb ook niet de goede schoenen aan. Als ik me beweeg, glij ik meer naar beneden. Shit, dit gaat goed! Ik kijk omlaag en vraag me af hoe ik nog zo hoog gekomen ben. Het is echt heel steil is. Ik kruip naar het wat mulle gruis en weet mijn hak in de grond te zetten. Nu kan ik me omdraaien en al schuivend op mijn kont en mijn hiel in de grond hakkend, naar beneden schuifelen. Pfff, dat was spannend. Het enige wat me dit heeft opgeleverd is dat ik weer net zo stoffig ben als toen ik van de f35 afkwam.

Laat die berg maar zitten. 8 jaar geleden zijn we wel boven geklommen dus ik weet hoe het is. Ik fiets nog een rondje richting Krafla. Er staat een enorme energie centrale. Deze centrale wekt energie op uit de stoom die uit de grond komt. Er lopen dikke buizen door het landschap. Indrukwekkend dit. Op de terugweg fiets ik een ommetje langs Grjotagia, een warmwaterbron in een grot. Het water is zo'n 45°C. Je mag er niet in badderen maar het is fijn om even in deze warme grot te zitten want het is slechts 13°C. Terug op de camping haal ik wat te eten in de te dure supermarkt. Het drink- en douchewater stinkt hier overigens ook naar zwavel.

Vanuit mijn tentje kijk ik op het meer Mivatn. Hoewel de camping weinig fasciliteiten biedt, is het wel een geweldig mooi groen, kortgeknipt grasveldje. Het lijkt wel een golfbaan zoals het erbij ligt.